ငါတို့ဆ႒မတန္းတုန္း(၁၉၈၃/၈၄)က အဂၤလိပ္စာက
ဆရာဦးကံေဆာင္ သင္တာေပါ့။ ဗႏၶဳလတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအလံတို႔ ေလာဘႀကီးေသာေခြးတို႔ ေပါ့။
ဆရာဦးကံေဆာင္ သင္တာေပါ့။ ဗႏၶဳလတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအလံတို႔ ေလာဘႀကီးေသာေခြးတို႔ ေပါ့။
ဆရာဦးကံေဆာင္က
ေနာက္တစ္ႏွစ္ႀကေတာ့ တန့္ဆည္ကို ေျပာင္းသြားတယ္။မွတ္မိေသးတယ္။စာသင္ေနတုန္း ပုဝါ
အေသးေလး ပုခုံးေပၚတင္လို႔။ ဆရာသမား ေျပာင္းသြားျပီးတဲ႕ေနာက္ ကိုးတန္းမွာ တန္႔ဆည္ေက်ာင္းက စစ္တာမို႔ အတန္းတင္စာေမးပဲြကို သူနဲ႕အျခားဆရာတစ္ေယာက္ လာစစ္ႀကတယ္။ကိုယ့္တပည့္ေဟာင္းေတြမို႔ ဆရာသမားက
အေသးေလး ပုခုံးေပၚတင္လို႔။ ဆရာသမား ေျပာင္းသြားျပီးတဲ႕ေနာက္ ကိုးတန္းမွာ တန္႔ဆည္ေက်ာင္းက စစ္တာမို႔ အတန္းတင္စာေမးပဲြကို သူနဲ႕အျခားဆရာတစ္ေယာက္ လာစစ္ႀကတယ္။ကိုယ့္တပည့္ေဟာင္းေတြမို႔ ဆရာသမားက
ငါတို႔ သိပၸံတြဲက
ေက်ာင္းသားေတြကို အေတာ္ေလး ေဖးေဖးမမ လုပ္ေပးရွာတယ္။ ငါတို႔ဆရာကို အဲဒီကတဲက
မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။
ေတြ႕မယ့္ေတြ႕ေတာ့ သတင္းစာထဲမွာ။ က်ဳပ္လည္း ၈၈အေရးခင္းေႀကာင့္ ေက်ာင္းေတြပိတ္ထားေတာ့
မိုးေကာင္းျမိဳ႕မွာ လက္သမားလုပ္ေနရတာ။အဲဒီတစ္ေန႔က မိုးေကာင္း ေဈးကုန္းရပ္က အိမ္တစ္အိမ္မွာလက္သမားလုပ္ရင္း
ခဏနားတုန္း
သီတင္းစာေလး ေကာက္ႀကည့္မိပါတယ္။ ဓာတ္ပုံက ၁၆ ပုံ။ ခ်ိဳထြန္းဆိုတ႕ဲသူက ထိပ္ဆုံးက။
ဆက္ႀကည့္လိုက္ေတာ့
ငါတို႔ဆရာဦးကံေဆာင္။အားလုံးေသဒါဏ္တဲ႕။က်ဳပ္မ်က္စိေတြျပာသြားတယ္။
ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္ေတာင္ မယုံဘူး။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲဟ။ ငါတို့ဆရာ ဘာေတြက်ဴးလြန္ခဲ႕လို႕လဲ။ ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ ေသဒါဏ္ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ က်ဳပ္လည္း အလုပ္ကို ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ရွင္ဆီက သတင္းစာေတာင္းယူျပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ကပ္ေက်းနဲ႕ အသာညွပ္ျပီး သိမ္းထားရတယ္။ ေတြ႕တဲ႕လူတိုင္းေမးေပါ့။ ငါတို႔ဆရာ ဘာက်ဴးလြန္လို႔လဲ။ဘယ္သူ့ေမးလို႔မွ မရပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဘယ္လိုမွ မေကာင္းဘူး။ ကိုယ့္ဆရာ ေသဒါဏ္မွ
ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္ေတာင္ မယုံဘူး။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲဟ။ ငါတို့ဆရာ ဘာေတြက်ဴးလြန္ခဲ႕လို႕လဲ။ ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ ေသဒါဏ္ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ က်ဳပ္လည္း အလုပ္ကို ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ရွင္ဆီက သတင္းစာေတာင္းယူျပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ကပ္ေက်းနဲ႕ အသာညွပ္ျပီး သိမ္းထားရတယ္။ ေတြ႕တဲ႕လူတိုင္းေမးေပါ့။ ငါတို႔ဆရာ ဘာက်ဴးလြန္လို႔လဲ။ဘယ္သူ့ေမးလို႔မွ မရပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဘယ္လိုမွ မေကာင္းဘူး။ ကိုယ့္ဆရာ ေသဒါဏ္မွ
လြတ္ေျမာက္ပါေစလို႔
အျမဲဆုေတာင္းရတယ္။က်ဳပ္မွာလည္း
တကၠသိုလ္ဘဝတေလ်ာက္လုံး
ကိုယ့္စရိတ္ကိုယ္ရွာ ရုန္းကန္ေနရေတာ့ ရြာဘက္လည္းေျခဦးမလွဲ႕ႏိုင္ခဲ႕ဘူး။ ဖားကန့္မွာ
ေခါက္စားထမ္းရ၊ေရထမ္းေရာင္းရ၊ဆန္ပိုးေရာင္းရ၊စက္ေလွစပယ္ယာလုပ္ရ၊လက္သမားလုပ္ရနဲ႕ေပါ့။ဆရာ့အေႀကာင္း
ေတြ႕တဲ႕လူတိုင္းေမး။ဂဃဏနကို မသိရဘူး။ ဘြဲ႕ရခါနီးမွ ပဲငါတို႔ဆရာ အယူခံနဲ႕လြတ္ျပီးျပီတဲ႕။
အခုေတာ့ ေရဦးမွာ ေနထိုင္ေနတယ္တဲ႕။အဲဒီႀကမွပဲ စိတ္ခ်မ္းသာရေတာ့တယ္။ ငါတို႔ဆရာႀကီး ဦးကံေဆာင္
က်န္းမာခ်မ္းသားပါေစ။ဘဝဆက္တိုင္း ေက်ာင္းဆရာေတြကို ေသမိန္႔ေပးတယ္ဆိုတာမ်ဳိး ေနာက္ထပ္
မႀကံဳရမႀကားရပါလို၏ ျမတ္စြာဘုရား။
ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ တိုင္းျပည္အတြက္ လိုအပ္ေနတဲ႕အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ လက္ပိုက္ႀကည့္ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ဆရာဦးမင္းဒင္ေျပာသလုိေပါ့။ေခတ္ကာလက ေတာင္းဆိုေနရင္ ဘယ္သူမဆို လုပ္ႀကရမွာပဲ။
ဆရာသမားမ်ားအားလုံး က်န္းမာခ်မ္းသာႀကပါေစ။
တမလြန္သို႔ ေရာက္ရွိသြားႀကကုန္ေသာ ဆရာသမားအားလုံးလည္း ေကာင္းရာသုဂတိ လားႀကပါေစေသာဝ္။
ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ တိုင္းျပည္အတြက္ လိုအပ္ေနတဲ႕အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ လက္ပိုက္ႀကည့္ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ဆရာဦးမင္းဒင္ေျပာသလုိေပါ့။ေခတ္ကာလက ေတာင္းဆိုေနရင္ ဘယ္သူမဆို လုပ္ႀကရမွာပဲ။
ဆရာသမားမ်ားအားလုံး က်န္းမာခ်မ္းသာႀကပါေစ။
တမလြန္သို႔ ေရာက္ရွိသြားႀကကုန္ေသာ ဆရာသမားအားလုံးလည္း ေကာင္းရာသုဂတိ လားႀကပါေစေသာဝ္။
No comments:
Post a Comment