၁၉၈၇ေဖေဖၚဝါရီမွာ ၉တန္းစာေမးပြဲေျဖျပီးေတာ့ က်ဳပ္မွာ အကိုႀကီးနဲ႕
ထန္းဝိုင္းတက္ရသဗ်။ တရက္အပင္၂၀ေက်ာ္ တက္ခဲ႕ရရဲ႕။ထန္းယိုင္သြားေတာ့ တစ္ရက္မွာ ေတာထဲသြားတာ
အင္ႀကင္းပင္ ေပ၂၀ေလာက္က ျပဳတ္က်တာ ကံေကာင္းလို႔ မေသခဲ႕ဘူး။ဘယ္ဘက္လက္ေတာ့ အေတာ္ႏွိပ္ယူခဲ႕ရတယ္။
လက္ကေလး ျပန္ေကာင္းလာေတာ့
၁၀တန္းမွာ ေက်ာင္းလခ ေပးရတာမို႔ ပကာရြာဘက္ကို အကိုအမေတြနဲ႕ ေရႊက်င္ လိုက္သြားခဲ႕တယ္။၂လေလာက္ေရႊက်င္တာ
ေက်ာင္းစရိတ္ေတာ့ ရပါရဲ႕ ငွက္ဖ်ားႏွိပ္စက္လို႔ တန္႔ဆည္ေဆးရုံမွာ ၂ခါျပန္တက္ရတာ ရတာလည္း
ကုန္ေရာပဲ။ ဒီတုန္းက အေႀကာင္းေလးေတြကို ကိုႀကီး ဒုတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းတုန္းက ကဗ်ာရွည္တစ္ပုဒ္
ေရးဖြဲ႕ျပီး စာအုပ္ကေလး အမွတ္တရ ေဝငွခဲ႕ဖူးတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးကို အခုျပန္ေရးေပးမယ္လို႕။
ကိုႀကီးရဲ႕ ညီငယ္ ညီမငယ္ တန္႔ဆည္သူ၊တန္႔ဆည္သားမ်ား သီးခံျပီး ဖတ္ရွဳေပးႀကပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။
ကိုးတန္းကဇက္ ေအာင္ကာထြက္ေသာ္
ဆယ္တန္းတက္ရန္ စိတ္ရည္သန္လ်က္
ေတာစြန္ေတာင္ႀကား လ်ွဳိေျမာင္မ်ားသို႕
ငါသြားေရာက္ကာ ေက်ာင္းစရိတ္ရွာ၏။။
ငါ့ေပါက္ေဖၚဖြား အကိုမ်ားႏွင့္
အားစိုက္ႀကိဳးပမ္း အင္ကိုထမ္းကာ
ဝမ္းသာအားရ ေရႊရွာႀကနဲ႕
ဘဝခရီးႀကမ္း ခေရာင္းလမ္းဝယ္
ျဖတ္သန္းခဲ႕ ရငါ့ဘဝ။။
ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ ပ်ဳိျမစ္ႏုခ်ိန္
ေသးသိမ္အားအင္ လုပ္ငန္းခြင္ႏွင့္
အံမဝင္ခြင္မက် မမ်ွတလည္း
မိုးထဲေရထဲ ရႊ႕ံဗြက္ထဲတြင္
ဇြဲအင္လု႕ံလ ရွိသမ်ွႏွင့္
ဘဝခရီးႀကမ္း ခေရာင္းလမ္းဝယ္
ျဖတ္သန္းခဲ႕ရ ငါ့ဘဝ။။
တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ သုံးရက္မွသည္
ရာသီးကူးေျပာင္း ရြက္ေႀကြေညာင္း၍
ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေသာခါဝယ္
ခႏၶာႏုနယ္ေသးသြယ္ သြယ္လည္း
ငယ္သည့္စြမ္းပကား ကိုယ္ခံအားေႀကာင့္
ငွက္ဖ်ားဝင္ေရာက္ ေမႊကာေႏွာက္ေသာ္
ေႀကာက္လန္တုန္လႈပ္ ဝတ္စာထုပ္၍
တက္သုတ္ႏွင္ကာ အိမ္ျပန္လာ၏။။
အိမ္သို့ေရာက္ခါ ဘာမႀကာပင္
အသားဝါဖ်ား ထိုငႏြားလည္း
ငွက္ဖ်ားအကူ တိုက္စစ္ယူလ်က္
ဆူပူႏွိပ္စက္ ရက္စက္ျပန္ရာ
ငါ့ခႏၶာလည္း နႏြင္းခဲသို႕။။
ရင္တြင္းကပူ ဘေလာင္ဆူ၍
ထူေထာင္ႏိုင္စြမ္း ငါကုန္ခမ္းေသာ္
ငန္းဖ်ားတိုက္ဖြဳိက္ ထိုငမ္ုက္က
ေနာက္လိုက္ဗိုလ္ပါ ေျမာက္ျမားစြာႏွင့္
အသားဝါငွက္ဖ်ား ငနဲမ်ားကို
အားသြန္ခြန္စိုက္ စစ္ကူလိုက္၏။။
အသားဝါတိုက္ဖြဳိက္ ငွက္ဖ်ားမိုက္တို့
တိုက္ခိုက္ညွင္းဆဲ ထင္တိုင္ႀကဲ၍
ကဲကဲတက္မ်ွ ႏွိပ္စက္ႀကျဖင့္
မရဏမင္း သူ႔လက္တြင္းသို့
ဆင္းအ့ံဆဲဆဲ ထိုအခ်ိန္။
ငါ၏ဦးေလး ကူညီေဖး၍
အားေပးေျပာရွာ ငါလူနာကို
မႀကာယခု လ်င္စြာကုဖို့႕
ျပည္သူ႕ေဆးရံု တန္႔ဆည္ဇံုသို့
လွည္းႀကံဳေခၚငင္ ေပြ႕ကာတင္ေသာ္
မရႊင္မ်က္ႏွာ ညွဳိးငယ္စြာျဖင့္
ငါ၏ေမာင္ဘြား ညီအမမ်ားလည္း
မတားဆီႏိုင္ မ်က္ရည္ျဖိဳင္၍
သဲဆိုင္ေႀကမြ ငိုခဲ႕ႀက၏။။
ဖမိႏွစ္ပါး အေဒၚမ်ားလည္း
မြန္းလြဲေနမင္း ပူရွိန္ျပင္း၍
မျငင္းဆန္သာ ငါလူနာကို
မရဏမင္း သူ့႔လက္တြင္းမွ
ေကြကြင္းႏိုင္ရန္ စိတ္သန္ရည္ရြယ္
လ်င္စြာကယ္ဖို႕ ဆယ္မိုင္နီးနီး
ထိုခရီးကို လွည္းႀကီးေပၚတင္
အျပင္းႏွင္ရာ ငါလူနာလည္း
ငါးနာရီအတြင္း တန့္ဆည္ခ်င္း၍
ေနမင္းကြယ္ေပ်ာက္ ေဆးရံုေရာက္၏။။
ေဆးရံုေရာက္ေသာ္ အေရးေပၚခန္းသို့
ငါ့အားထမ္းကာ တင္ေသာခါဝယ္
ဆရာဝန္တသင္း မရဏမင္းႏွင့္
စစ္ခင္းယွဥ္ျပိဳင္ ခုနစ္ရက္တိုင္မ်ွ
ရင္ဆိုင္ႀကိဳးစား လုံ႕လအားႏွင့္
မနားစတမ္း ႀကိဳးပမ္းႀကရာ
မရဏမင္း ထိုေသမင္းလည္း
သက္ျပင္းသက္မ အလီလီခ်လ်က္
ဆရာဝန္တသင္း ေျခေတာ္ရင္းတြင္
ဝပ္ဆင္းတုပ္ကြ ဦးညႊတ္ရ၏။။
ခုနစ္ရက္ခန႔္ ေခြကာဆန္႔လ်က္
ေန့ေရာညပါ ေျမာေမ့ရာမွ
သတိျပန္ရေသာ္ ဖမိႏွစ္ပါး
ဝမ္းသာအားရ မ်က္ရည္က်၏။။
ဖမိေမတၱာ ေစတနာႏွင့္
ဆရာဝန္ေက်းဇူး အထူးထူးေႀကာင့္
လူးလွိမ့္ခံစား ထိုငွက္ဖ်ားလည္း
ေရွာင္ရွားဆုပ္ခြါ ထြက္ေျပးပါေသာ္
အသားဝါငန္းဖ်ား ငနဲမ်ားလည္း
ငွက္ဖ်ားနဲ႕အတူ ေျပးေသာဟူ၏၊။။
ေဆးရံုေပၚမွ ဆင္းခြင့္ရေသာ္
ဖမိႏွစ္ပါး အျပံဳးမ်ားဆင္
စိတ္လမ္းရႊင္လ်က္ သားခ်စ္အသက္
ဆက္ေပးရွာသူ ျဖဴစင္စိတ္ထား
ေစတနာမ်ားႏွင့္ မနားစတမ္း
ႀကိဳးပမ္းကုသ ေပးခဲ႕ႀကသည့္
ဆရာ့ေက်းဇူး အထူးထူးကို
ေက်းဇူးစကား ေျပာခ်င္ျငားလည္း
ေတာသားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္သည့္
ဖမိႏွစ္ပါး လူရိုးမ်ားမွာ
စကားခ်ဳိသာ မေျပာတတ္ရွာပဲ
ပုဆစ္တုပ္ကာ ကန္ေတာ့ရွာ၏။
ငါလည္းတခါ ၿပံဳးရႊင္စြာျဖင့္
ဆရာဝန္အား ဝပ္တြားရိုက်ိဳး
လက္စံုမိုး၍ ရွိခိုးဦးႏွိမ္
သံုးႀကိမ္သုံးလီ ကန္ေတာ့ပန္းခ်ီလ်က္
ျပည္သူ့ေဆးရံု တန္႔ဆည္ဇုံမွ
ဝမ္းသာအားရ ဆင္းခဲ႕ႀက၏။။
မိုးသားကင္းရွင္း တိမ္စင္ကင္းသည့္
လမင္းထြန္းပ ႀကယ္ရႊန္းျမလ်က္
ေအးျမလန္းဆန္း ထိုညခ်မ္းဝယ္
ေအာင္ပန္းစိုက္ထူ ေအာင္လံထူလ်က္
ေအာင္စည္ေအာင္ေမာင္း ျခိမ့္ျခိမ့္ေညာင္းလ်က္
ေအာင္ေႀကာင္းခ်ီကာ ရြာျပန္လာေသာ္
ငါ့ေပါက္ေဖၚဘြား ေမာင္ႏွမမ်ားလည္း
ဝမ္းသာအားရ ငိုခ႕ဲႀက၏။။
ဖမိေမတၱာ စမ္းသီတာကို
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စာတစ္ပုဒ္ျဖင့္
လကၤာထုတ္ကာ ကန္ေတာ့ပါ၏
ခ်မ္းသာသုခ ရေစေႀကာင္း၊။။
No comments:
Post a Comment