သီေပါမင္းပါေတာ္မူျပီးေနာက္တြင္ ဇီးေပါက္ရြာသူၾကီးအျဖစ္ ဦးရန္ႏု၏ညီ ဦးရန္ႏိုင္က သူၾကီး ျဖစ္လာျပီး စစ္ၾကိဳေခတ္ႏွင့္ စစ္အတြင္းတြင္ကား ဦးရန္ႏိုင္၏သားျဖစ္သူ ဦးဖိုးခ်စ္က သူၾကီးျဖစ္လာ သည္။ ဤသူၾကီး ဦးဖိုးခ်စ္၏လက္ထက္တြင္ ဇီးေပါက္ရြာသမိုင္း၌ မေမ့ေပ်ာက္သင့္ေသာ အေၾကာင္း အရာအျဖစ္အပ်က္တို႕ရွိခဲ့ေလသည္။ထိုအရာကား ျမန္မာျပည္တစ္ျပည္လံုး ခါးသီးစြာ ေတြ႕ၾကံဳခံစား ခဲ့ၾကရေသာ ေခ်ြးတပ္အစြဲခံၾကရျခင္းပင္ ျဖစ္ေလ၏။
ဂ်ပန္မ်ား ၀င္လာသျဖင့္ အဂၤလိပ္တို႕သည္ မံုရြာ ကံထူမ ကေလး၀ ကားလမ္းအတိုင္း အိႏၵိယ ဘက္သို႕ စစ္ဆုတ္ခြါေျပးၾကရာ ဂ်ပန္မ်ားလည္း အဂၤလိပ္စစ္တပ္ေနာက္သို႕ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္လံကာ အိႏၵိယဘက္သို႕ ခ်ီတက္ၾကကုန္၏။ထိုသို႕ခ်ီတက္ရာတြင္ လမ္းျပင္လမ္ေဖာက္ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္ ရိကၡာမ်ားကို ကူလီထမ္းရန္ ရြာသူရြာသားမ်ားအား ေခ်ြတပ္ ဆြဲေခ် ေတာ့၏။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တို႕၏ အမိန္႕ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ရကား ဇီးေပါက္ရြာသူရြာသား အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း သူၾကီးဦးဖိုးခ်စ္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ကေလး၀ တမူးဘက္သို႕ ေခ်ြးတပ္သားမ်ားအျဖစ္ လူေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သံုးဆယ္ခန္႕ လိုက္ပါသြား ၾကရကုန္၏။
က်ႏုပ္၏ဖခင္၏အေဖျဖစ္သူ က်ႏုပ္အဘိုးဦးျမင့္ႏွင့္ ဦးေလးဦးဖိုးျပား၏ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးဖိုးက်န္ တို႕မွာ ကူလီေခါင္းမ်ားအျဖစ္ လိုက္ပါၾကရကုန္၏။ထိုစဥ္က အဖိုးဦးျမင့္မွာ ဇနီးသည္ေသဆံုးျပီးစ အခ်ိန္ပင္။အစ္ကို၀မ္းကြဲ ဦးေရႊရင္တို႕အိမ္၌ ေနရ၏။က်ႏုပ္၏ဖခင္ ဦးေအးေမာင္မွာ အဖြားျဖစ္သူ ေဒၚဖြားခ်စ္ႏွင့္ ေနရေလသည္။ဦးျမင့္၏အကိုျဖစ္သူ ဦးေရႊရင္က လူငွား၍ ထည့္မည္ဟု ဆိုေလေသာ္ သူၾကီးဦးဖိုးခ်စ္က လူငွားထည့္၌ မရ။ကိုယ္တိုင္လိုက္ရမည္ဟုဆိုသျဖင့္ ဇနီးသည္ဆံုးျပီးစ ဦးျမင့္မွာလည္း ေခ်ြးတပ္စခန္းသို႕ ကိုယ္တိုင္ လိုက္သြားရေခ်ေတာ့သည္။
ေခ်ြးတပ္စခန္းတြင္ ကူလီေခါင္းႏွစ္ေယာက္ရွိေလရာ အဖိုးဦးျမင့္ကား မိမိရြာသားမ်ားကို ဂ်ပန္ေတြ အလစ္ၾကည့္ျပီး ရြာေရာက္ေအာင္ေျပးၾက။ငါ့ကို ငဲ့မေနၾကနဲ့။လြတ္ေအာင္သာ ေျပးၾကဟု အျမဲေျပာရွာ၏။ထို႕သို႕ အဖိုးျဖစ္သူ၏ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ေစာင့္ေရွာက္ေပးမႈေၾကာင့္ ဦးျမင့္ႏွင့္တာ၀န္က်ေသာ ရြာသားမ်ားမွာ တစ္ေယာက္မွ အေသအေပ်ာက္မရွိပဲ ရြာသို႕ ျပန္လာႏိုင္ၾက၏။သို႕ေသာ္ ဦးဖိုးက်န္ဘက္မွာကား ဦးဖိုးက်န္က မင္းတို႕ ေျပးရဲေျပးၾကည့္ ဂ်ပန္ဗိုလ္ကို ေျပာျပီး လိုက္ဖမ္းခိုင္းမယ္ ဟုဆိုသျဖင့္ ရြာသားမ်ားမွာ ဂ်ပန္ႏွင့္ ကူလီေခါင္းကို ေၾကာက္ၾကသျဖင့္ ထြက္မေျပးရဲရွာၾကေခ်။ထိုကေၾကာင့္ ဦးဖိုးက်န္ဘက္ တာ၀န္က်ေသာ ရြာသားအေတာ္မ်ားမ်ား ေတာၾကီးမ်က္မဲထဲတြင္ ေသေက်ၾကရကုန္ေလသည္။ကူလီေခါင္း ဦးဖိုးက်န္လည္း ေသသည့္အထဲ ပါသြားေလ၏။
က်ႏုပ္၏အဖိုး ဦးျမင့္မွာ ရြာသားမ်ားကို ငဲ့ျပီး သူကိုယ္တိုင္က ထြက္မေျပးပဲေနေလရာ သံုေလးလၾကာေသာ္ ကေလးတမူးေဒသ၏ နာမည္ေက်ာ္ ေရာဂါျဖစ္သည့္ ထံုနရွပ္ စြဲေလေတာ့သည္။သို႕ေသာ္ အဖိုးႏွင့္က်ေသာ ဂ်ပန္ဗိုလ္ၾကီးမွာ အဖိုးကို အေတာ္ခ်စ္ရွာသည္ ဆို၏။ အဖိုးျဖစ္သူ လမ္းမေလ်ာက္ႏိုင္၍ မသြားႏိုင္ေလေသာ္ သူ႕ကားေပၚတင္၍ ရြာထိေအာင္ ကားႏွင့္ လိုက္ေမာင္းပို႔ေပးသည္ဆို၏။ရြာေရာက္ေသာ္လည္း မသြားႏိုင္မလာႏိုင္ပဲ အိပ္ယာထဲ လဲေနသည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာသည္။ေနာက္မွ ဗိေႏၵာေဆးႏွင့္ ကုသရာမွ ျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာသည္ဆို၏။
ေခ်ြးတပ္ကူလီမ်ားထဲမွ အေ၀းဆံုးလိုက္လံပို႔ေဆာင္ေပးရသူမွာ ဦးျမတင္ပင္။ဦးျမတင္မွာ လူကလည္း အရြယ္ကငယ္ငယ္ သန္သန္မာမာျဖစ္သျဖင့္ အျခားသူမ်ားမွာ ကေလးတမူးမေရာက္မွီွ ျပန္လွည့္ခဲ့ရေသာ္လည္း သူ႕မွာ ရာဇျဂိဳဟ္ကို ေက်ာ္သြားေသာဟူ၏။သူမေသခင္က အင္တာဗ်ဴးထားရာ သူေရာက္ခဲ့ေသာ ရာဇျဂိဳဟ္ကို အိႏၵိယထဲမွ ရာဇျဂိဳဟ္ဟု ထင္ရွာေလ၏။ မဟုတ္ ပါေလ။ ျပီးခဲ့ေသာ ေရေဘးသင့္စဥ္က ကေလးျမိဳ႕ကို ဒုကၡေပးခဲ့ေသာ ရာဇျဂိဳဟ္ဆည္ အနီးအနား ေဒသကို ေရာက္ခဲ႕ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။သူကအေျပာအရဆိုေသာ္ သဲကႏၱာရ အစပ္ေရာက္မွ ျပန္လွည့္ခဲ့ရသည္ဆို၏။သူ႕မွာေတာ့ ဘာေရာဂါမွမျဖစ္။ယုတ္စြအဆံုး ေခါင္းပင္မခဲခဲ့ဟု ဆို၏။
အဘိုးဦးျမတင္ ျပန္လည္ေျပာျပခ်က္အရ ဇီးေပါက္ရြာသားမ်ားထဲမွ ေခ်ြးတပ္စခန္း၌ ေသဆံုး သြားသူ (၈)ဦး ရွိေလသည္။တစ္ခ်ိဳ႕က (၉)ဦးဟု ဆို၏။တစ္ေယာက္မွာ မည္သူမွန္း အစေဖာ္မရ ၾကေခ်။ဦးျမတင္ကေတာ့ (၈)ဦးဟုသာ ဆိုေလ၏။၎(၈)ဦးမွာ
၁။ဦးဘရီ ၂။ဦးသာေမာ္ ၃။ဦးထြန္းေမာင္ ၄။ဦးဖိုးက်န္ ၅။ဦးဖိုးသန္႕ ၆။ဦးလွပြင့္ ၇။မေရႊလွ ၈။မခ်စ္ပု တို႕ျဖစ္ၾကကုန္၏။
၎တို႕(၈)ေယာက္ထဲမွ ဦးဘရီမွာ ေခြ်းတပ္စခန္း၌ ငွက္ဖ်ားသင့္ျပီး မသြားႏိုင္ မလာႏိုင္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ေသခါနီးအခ်ိန္၌ ေရဆာလွသျဖင့္ ဦးေလးေတာ္သူ ဦးဘညြန္႔အား ေရတစ္ေပါက္ ေလာက္ ခပ္တိုက္စမ္းပါ ဟုေတာင္းရာ ေရခပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ေသသြားလည္း ျမစ္ထဲ ကန္ခ်လိုက္ရံုပဲဟု ဆဲဆိုသည္ဟု ဆို၏။အႏွီဦးဘရီလည္း ေရကလည္း မေသာက္ရ အားအင္ကလည္း ကုန္ခမ္းသည္ျဖစ္၍ ထိုေနရာ၌ပင္ အသက္ထြက္သြားရွာေခ်၏။အႏွီဦးဘရီသည္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဇီးေပါက္ရြာ၌ပင္ ဦးဖိုုး၀င္း+ေဒၚေအးငိုတို႕၏ သားအျဖစ္ျပန္လည္ ၀င္စားလာ၏။ ယခင္ဘ၀ေဟာင္း ကို ျပန္လည္မွတ္မိရကား ဦးဖိုး၀င္း၏သား ကိုၾကြယ္ေအာင္ ျဖစ္လာခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ ဘ၀ ေဟာင္းက ဦးေလးေတာ္စပ္ခဲ႕ဖူးသည့္ ဦးဘညြန္႔အား မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ခ်င္ေလာက္ေအာက္ မုန္းတီးေနသည္ဟု ဆို၏။သူေရခပ္မတိုက္ခဲ႕သျဖင့္ ေသရသည္ဟု ဆို၏။အႏွီ ဦးၾကြယ္ေအာင္မွာ လူ႕ဘ၀ျပန္လည္မေရာက္မွိ ဘ၀ေဟာင္းမွ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚပ်ိဳမိအိမ္၌ ႏြားဘ၀တစ္ၾကိမ္ ျဖစ္ခဲ႕ေသးသည္ ဆို၏။နိဗၺန္မေရာက္ေသးသေရြ႕ေတာ့ ဤသို႕ဤႏွယ္ သံသရာ လည္ေနၾကရဦး မည္သာ။
ေခ်ြးတပ္စခန္းမွ မေသပဲ ျပန္ေရာက္လာသူ အခ်ိဳ႕မွာ ဦးျမတင္၊ဦးဘညြန္႕၊ဦးျမင့္ ၊ဦးဘေအး၊ ဦးဘထူး၊ဦးေစာေမာင္၊ေဒၚခ်စ္ စသည္တို႕ျဖစ္ၾကကုန္၏။ျပန္ေရာက္လာသူမ်ားမွာလည္း အေကာင္း ပကတိ ျပန္ေရာက္လာသူကား မရွိသေလာက္ပင္။ထံုနရွပ္စြဲသူ၊ငွက္ဖ်ားေရာဂါရသူ၊၀ဲစြဲသူ စသျဖင့္ ေရာဂါဘယေပါင္းစံုတို႕၏ ႏွိပ္စက္မႈကို ခံၾကရကုန္၏။မည္သို႕ဆိုေစ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ႏွင့္ ေရာဂါေပါင္းစံု၏ႏိွပ္စက္မႈဒါဏ္၊ဂ်ပန္တို႕၏ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈဒါဏ္ စသည့္ ဒုကၡေပါင္းစံုၾကားမွ ေသကံမေရာက္သက္မေပ်ာက္ပဲ ရြာသို႕ ျပန္ေရာက္ေရာက္လာႏီုင္ၾကသည္မွာ ကံ အေတာ္ ေကာင္းသည္ဟု ဆိုရေခ်ေတာ့မည္။ယခုေသာ္ကား ျပန္ေရာက္လာသူမ်ားထဲမွ ေနာက္ဆံုး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ဦးျမတင္ပင္လ်င္ လြန္ခဲ႕ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္က ေသဆံုး သြားေခ်၏။ သူမေသခင္ ရြာေရာက္သြားျပီး အင္တာဗ်ဴးကေလး လုပ္ထားမိ၍သာ သိလိုသည္မ်ား သိခြင့္ ရလိုက္ ေသး၏။အားလံုး ေကာင္းရာသု၈တိ လားၾကပါေစဟုသာ ဆႏၵျပပါ၏။
ဆက္လက္၍ ေခ်ြးတပ္၌ ေသဆံုးသြားၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႕၏ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတို႕ကို ေႏွာင္းလူတို႕ သိရွိေစႏီုင္ရန္ ေရးပါအံ႕။
၁။ဦးဘရီ
ဦးဘရီကား ဦးဘသီ၊ဦးဘအီတို႕၏ အကိုအၾကီးဆံုးပင္။လူပ်ိဳၾကီးဘ၀ျဖင့္ ေခ်ြးတပ္၌ ေသဆံုး သြားေခ်၏။
ဦးေက်ာက္တင္+ေဒၚပ်ိဳမိ
၁၊ဦးဘရီ
၂။ေဒၚေျပာင္းေမ ၃။ေဒၚမိစိန္ ၄။ေဒၚစိန္ေရႊ ၅။ေဒၚေငြစိန္ ၆။ဦးဘသီ ၇။ဦးဘအီ။ ၈။ေဒၚမိသန္း
xxxxxxx
၂။ဦးသာေမာ္
ဦးသာေမာ္မွာ ေဒၚေအးျငိမ္း၏သားျဖစ္ျပီး သူႏွင့္ ညီအကိုအရင္း ဦးထြန္းေမာင္မွာလည္း အတူတူ ေခ်ြးတပ္၌ ေသဆံုးၾကရရွာ၏။ဦးသာေမာ္မွာ ေနာက္ပိုင္း၌ ဇီးေပါက္ရြာ ဦးညိဳ+ေဒၚမိခင္တို႕၏ သား ေမာင္စက္ျမင့္ အျဖစ္ ျပန္လည္ ၀င္စားလာသည္ဟု ဆိုသည္။
ဦးသာေမာ္+မအိမ္တင္
၁။ဦးေအာင္ပု(ရဲေဘာ္ျဖဴ/ေသ) ၂။ေဒၚေထြးၾကည္+ဦးၾကိဳင္/ဦးဖိုးးက်ား ၃။ေဒၚေထြးရင္+ဦးဘခင္ ၄။ေဒၚေထြးခင္+ဦးေျပာင္းေမာင္
xxxxxxxx
၃။ဦးထြန္းေမာင္+မလွေရ
၁။ဦးတင္ပု+ေဒၚမိမွတ္ ၂။ဦးစစ္လႈိင္+ေဒၚသိန္းၾကည္/ေဒၚစန္းၾကည္
Xxxxxxxxxx
၄။ဦးဖိုးက်န္
ဦးဖိုးက်န္ကား ဦးတိုးနီ+ေဒၚေအးမိတို႔၏သား ဦးဖိုးဥာဏ္ ဦးဖိုးဟန္တို႕၏ညီအရင္းပင္။
ဦးတိုးနီ+ေဒၚေအးမိ ၁။ဦးဖိုးဟန္+ေဒၚလွေမ ၂။ဦးဖိုးဥာဏ္+ေဒၚအိမ္ျမင့္ ၃။ဦးဖိုးက်န္+ေဒၚေအးရင္----ေဒၚခင္ျမင့္၊ဦးဖိုးျပား ၄။ဦးဖိုးစံ+ကန္ကေလးကုန္းသူ ၅။ဦးဖိုးရံ(လူပ်ိဳၾကီးေသ/စိတ္ေရာဂါေ၀ဒနာရွင္)
Xxxxxxxxxxxx
၅။ဦးဖိုးသန္႕
ဥိးဖိုးသန္႕ကား ေဒၚေအးကို႕၏ေမာင္၊ေဒၚမိခင္၏ အမ်ိဳးသားပင္။ဦးဖိုးသန္႕ ေခ်ြးတပ္၌ ေသဆံုး ခ်ိန္တြင္ သမီးျဖစ္သူ ေဒၚစစ္ျမိဳင္မွာ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ေဒၚမိခင္၏၀မ္း၌သာ ရွိေသးေခ်၏။ဦးဖိုးျပားႏွင့္ ဘ၀တူမ်ားပင္။ မိတဆိုး၊ဖတဆိုးကေလးမ်ားပင္။စစ္ဒါဏ္ေၾကာင့္ မိခင္ဖခင္ကိုပင္ မျမင္ဖူး လိုက္ရွာ ၾကေခ်။
Xxxxxx
၆။ဦးလွပြင့္(လူပ်ိဳၾကီး)
ဂ်ပန္မ်ား ၀င္လာသျဖင့္ အဂၤလိပ္တို႕သည္ မံုရြာ ကံထူမ ကေလး၀ ကားလမ္းအတိုင္း အိႏၵိယ ဘက္သို႕ စစ္ဆုတ္ခြါေျပးၾကရာ ဂ်ပန္မ်ားလည္း အဂၤလိပ္စစ္တပ္ေနာက္သို႕ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္လံကာ အိႏၵိယဘက္သို႕ ခ်ီတက္ၾကကုန္၏။ထိုသို႕ခ်ီတက္ရာတြင္ လမ္းျပင္လမ္ေဖာက္ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္ ရိကၡာမ်ားကို ကူလီထမ္းရန္ ရြာသူရြာသားမ်ားအား ေခ်ြတပ္ ဆြဲေခ် ေတာ့၏။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တို႕၏ အမိန္႕ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ရကား ဇီးေပါက္ရြာသူရြာသား အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း သူၾကီးဦးဖိုးခ်စ္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ကေလး၀ တမူးဘက္သို႕ ေခ်ြးတပ္သားမ်ားအျဖစ္ လူေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သံုးဆယ္ခန္႕ လိုက္ပါသြား ၾကရကုန္၏။
က်ႏုပ္၏ဖခင္၏အေဖျဖစ္သူ က်ႏုပ္အဘိုးဦးျမင့္ႏွင့္ ဦးေလးဦးဖိုးျပား၏ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးဖိုးက်န္ တို႕မွာ ကူလီေခါင္းမ်ားအျဖစ္ လိုက္ပါၾကရကုန္၏။ထိုစဥ္က အဖိုးဦးျမင့္မွာ ဇနီးသည္ေသဆံုးျပီးစ အခ်ိန္ပင္။အစ္ကို၀မ္းကြဲ ဦးေရႊရင္တို႕အိမ္၌ ေနရ၏။က်ႏုပ္၏ဖခင္ ဦးေအးေမာင္မွာ အဖြားျဖစ္သူ ေဒၚဖြားခ်စ္ႏွင့္ ေနရေလသည္။ဦးျမင့္၏အကိုျဖစ္သူ ဦးေရႊရင္က လူငွား၍ ထည့္မည္ဟု ဆိုေလေသာ္ သူၾကီးဦးဖိုးခ်စ္က လူငွားထည့္၌ မရ။ကိုယ္တိုင္လိုက္ရမည္ဟုဆိုသျဖင့္ ဇနီးသည္ဆံုးျပီးစ ဦးျမင့္မွာလည္း ေခ်ြးတပ္စခန္းသို႕ ကိုယ္တိုင္ လိုက္သြားရေခ်ေတာ့သည္။
ေခ်ြးတပ္စခန္းတြင္ ကူလီေခါင္းႏွစ္ေယာက္ရွိေလရာ အဖိုးဦးျမင့္ကား မိမိရြာသားမ်ားကို ဂ်ပန္ေတြ အလစ္ၾကည့္ျပီး ရြာေရာက္ေအာင္ေျပးၾက။ငါ့ကို ငဲ့မေနၾကနဲ့။လြတ္ေအာင္သာ ေျပးၾကဟု အျမဲေျပာရွာ၏။ထို႕သို႕ အဖိုးျဖစ္သူ၏ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ေစာင့္ေရွာက္ေပးမႈေၾကာင့္ ဦးျမင့္ႏွင့္တာ၀န္က်ေသာ ရြာသားမ်ားမွာ တစ္ေယာက္မွ အေသအေပ်ာက္မရွိပဲ ရြာသို႕ ျပန္လာႏိုင္ၾက၏။သို႕ေသာ္ ဦးဖိုးက်န္ဘက္မွာကား ဦးဖိုးက်န္က မင္းတို႕ ေျပးရဲေျပးၾကည့္ ဂ်ပန္ဗိုလ္ကို ေျပာျပီး လိုက္ဖမ္းခိုင္းမယ္ ဟုဆိုသျဖင့္ ရြာသားမ်ားမွာ ဂ်ပန္ႏွင့္ ကူလီေခါင္းကို ေၾကာက္ၾကသျဖင့္ ထြက္မေျပးရဲရွာၾကေခ်။ထိုကေၾကာင့္ ဦးဖိုးက်န္ဘက္ တာ၀န္က်ေသာ ရြာသားအေတာ္မ်ားမ်ား ေတာၾကီးမ်က္မဲထဲတြင္ ေသေက်ၾကရကုန္ေလသည္။ကူလီေခါင္း ဦးဖိုးက်န္လည္း ေသသည့္အထဲ ပါသြားေလ၏။
က်ႏုပ္၏အဖိုး ဦးျမင့္မွာ ရြာသားမ်ားကို ငဲ့ျပီး သူကိုယ္တိုင္က ထြက္မေျပးပဲေနေလရာ သံုေလးလၾကာေသာ္ ကေလးတမူးေဒသ၏ နာမည္ေက်ာ္ ေရာဂါျဖစ္သည့္ ထံုနရွပ္ စြဲေလေတာ့သည္။သို႕ေသာ္ အဖိုးႏွင့္က်ေသာ ဂ်ပန္ဗိုလ္ၾကီးမွာ အဖိုးကို အေတာ္ခ်စ္ရွာသည္ ဆို၏။ အဖိုးျဖစ္သူ လမ္းမေလ်ာက္ႏိုင္၍ မသြားႏိုင္ေလေသာ္ သူ႕ကားေပၚတင္၍ ရြာထိေအာင္ ကားႏွင့္ လိုက္ေမာင္းပို႔ေပးသည္ဆို၏။ရြာေရာက္ေသာ္လည္း မသြားႏိုင္မလာႏိုင္ပဲ အိပ္ယာထဲ လဲေနသည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာသည္။ေနာက္မွ ဗိေႏၵာေဆးႏွင့္ ကုသရာမွ ျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာသည္ဆို၏။
ေခ်ြးတပ္ကူလီမ်ားထဲမွ အေ၀းဆံုးလိုက္လံပို႔ေဆာင္ေပးရသူမွာ ဦးျမတင္ပင္။ဦးျမတင္မွာ လူကလည္း အရြယ္ကငယ္ငယ္ သန္သန္မာမာျဖစ္သျဖင့္ အျခားသူမ်ားမွာ ကေလးတမူးမေရာက္မွီွ ျပန္လွည့္ခဲ့ရေသာ္လည္း သူ႕မွာ ရာဇျဂိဳဟ္ကို ေက်ာ္သြားေသာဟူ၏။သူမေသခင္က အင္တာဗ်ဴးထားရာ သူေရာက္ခဲ့ေသာ ရာဇျဂိဳဟ္ကို အိႏၵိယထဲမွ ရာဇျဂိဳဟ္ဟု ထင္ရွာေလ၏။ မဟုတ္ ပါေလ။ ျပီးခဲ့ေသာ ေရေဘးသင့္စဥ္က ကေလးျမိဳ႕ကို ဒုကၡေပးခဲ့ေသာ ရာဇျဂိဳဟ္ဆည္ အနီးအနား ေဒသကို ေရာက္ခဲ႕ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။သူကအေျပာအရဆိုေသာ္ သဲကႏၱာရ အစပ္ေရာက္မွ ျပန္လွည့္ခဲ့ရသည္ဆို၏။သူ႕မွာေတာ့ ဘာေရာဂါမွမျဖစ္။ယုတ္စြအဆံုး ေခါင္းပင္မခဲခဲ့ဟု ဆို၏။
အဘိုးဦးျမတင္ ျပန္လည္ေျပာျပခ်က္အရ ဇီးေပါက္ရြာသားမ်ားထဲမွ ေခ်ြးတပ္စခန္း၌ ေသဆံုး သြားသူ (၈)ဦး ရွိေလသည္။တစ္ခ်ိဳ႕က (၉)ဦးဟု ဆို၏။တစ္ေယာက္မွာ မည္သူမွန္း အစေဖာ္မရ ၾကေခ်။ဦးျမတင္ကေတာ့ (၈)ဦးဟုသာ ဆိုေလ၏။၎(၈)ဦးမွာ
၁။ဦးဘရီ ၂။ဦးသာေမာ္ ၃။ဦးထြန္းေမာင္ ၄။ဦးဖိုးက်န္ ၅။ဦးဖိုးသန္႕ ၆။ဦးလွပြင့္ ၇။မေရႊလွ ၈။မခ်စ္ပု တို႕ျဖစ္ၾကကုန္၏။
၎တို႕(၈)ေယာက္ထဲမွ ဦးဘရီမွာ ေခြ်းတပ္စခန္း၌ ငွက္ဖ်ားသင့္ျပီး မသြားႏိုင္ မလာႏိုင္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ေသခါနီးအခ်ိန္၌ ေရဆာလွသျဖင့္ ဦးေလးေတာ္သူ ဦးဘညြန္႔အား ေရတစ္ေပါက္ ေလာက္ ခပ္တိုက္စမ္းပါ ဟုေတာင္းရာ ေရခပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ေသသြားလည္း ျမစ္ထဲ ကန္ခ်လိုက္ရံုပဲဟု ဆဲဆိုသည္ဟု ဆို၏။အႏွီဦးဘရီလည္း ေရကလည္း မေသာက္ရ အားအင္ကလည္း ကုန္ခမ္းသည္ျဖစ္၍ ထိုေနရာ၌ပင္ အသက္ထြက္သြားရွာေခ်၏။အႏွီဦးဘရီသည္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဇီးေပါက္ရြာ၌ပင္ ဦးဖိုုး၀င္း+ေဒၚေအးငိုတို႕၏ သားအျဖစ္ျပန္လည္ ၀င္စားလာ၏။ ယခင္ဘ၀ေဟာင္း ကို ျပန္လည္မွတ္မိရကား ဦးဖိုး၀င္း၏သား ကိုၾကြယ္ေအာင္ ျဖစ္လာခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ ဘ၀ ေဟာင္းက ဦးေလးေတာ္စပ္ခဲ႕ဖူးသည့္ ဦးဘညြန္႔အား မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ခ်င္ေလာက္ေအာက္ မုန္းတီးေနသည္ဟု ဆို၏။သူေရခပ္မတိုက္ခဲ႕သျဖင့္ ေသရသည္ဟု ဆို၏။အႏွီ ဦးၾကြယ္ေအာင္မွာ လူ႕ဘ၀ျပန္လည္မေရာက္မွိ ဘ၀ေဟာင္းမွ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚပ်ိဳမိအိမ္၌ ႏြားဘ၀တစ္ၾကိမ္ ျဖစ္ခဲ႕ေသးသည္ ဆို၏။နိဗၺန္မေရာက္ေသးသေရြ႕ေတာ့ ဤသို႕ဤႏွယ္ သံသရာ လည္ေနၾကရဦး မည္သာ။
ေခ်ြးတပ္စခန္းမွ မေသပဲ ျပန္ေရာက္လာသူ အခ်ိဳ႕မွာ ဦးျမတင္၊ဦးဘညြန္႕၊ဦးျမင့္ ၊ဦးဘေအး၊ ဦးဘထူး၊ဦးေစာေမာင္၊ေဒၚခ်စ္ စသည္တို႕ျဖစ္ၾကကုန္၏။ျပန္ေရာက္လာသူမ်ားမွာလည္း အေကာင္း ပကတိ ျပန္ေရာက္လာသူကား မရွိသေလာက္ပင္။ထံုနရွပ္စြဲသူ၊ငွက္ဖ်ားေရာဂါရသူ၊၀ဲစြဲသူ စသျဖင့္ ေရာဂါဘယေပါင္းစံုတို႕၏ ႏွိပ္စက္မႈကို ခံၾကရကုန္၏။မည္သို႕ဆိုေစ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ႏွင့္ ေရာဂါေပါင္းစံု၏ႏိွပ္စက္မႈဒါဏ္၊ဂ်ပန္တို႕၏ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈဒါဏ္ စသည့္ ဒုကၡေပါင္းစံုၾကားမွ ေသကံမေရာက္သက္မေပ်ာက္ပဲ ရြာသို႕ ျပန္ေရာက္ေရာက္လာႏီုင္ၾကသည္မွာ ကံ အေတာ္ ေကာင္းသည္ဟု ဆိုရေခ်ေတာ့မည္။ယခုေသာ္ကား ျပန္ေရာက္လာသူမ်ားထဲမွ ေနာက္ဆံုး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ဦးျမတင္ပင္လ်င္ လြန္ခဲ႕ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္က ေသဆံုး သြားေခ်၏။ သူမေသခင္ ရြာေရာက္သြားျပီး အင္တာဗ်ဴးကေလး လုပ္ထားမိ၍သာ သိလိုသည္မ်ား သိခြင့္ ရလိုက္ ေသး၏။အားလံုး ေကာင္းရာသု၈တိ လားၾကပါေစဟုသာ ဆႏၵျပပါ၏။
ဆက္လက္၍ ေခ်ြးတပ္၌ ေသဆံုးသြားၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႕၏ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတို႕ကို ေႏွာင္းလူတို႕ သိရွိေစႏီုင္ရန္ ေရးပါအံ႕။
၁။ဦးဘရီ
ဦးဘရီကား ဦးဘသီ၊ဦးဘအီတို႕၏ အကိုအၾကီးဆံုးပင္။လူပ်ိဳၾကီးဘ၀ျဖင့္ ေခ်ြးတပ္၌ ေသဆံုး သြားေခ်၏။
ဦးေက်ာက္တင္+ေဒၚပ်ိဳမိ
၁၊ဦးဘရီ
၂။ေဒၚေျပာင္းေမ ၃။ေဒၚမိစိန္ ၄။ေဒၚစိန္ေရႊ ၅။ေဒၚေငြစိန္ ၆။ဦးဘသီ ၇။ဦးဘအီ။ ၈။ေဒၚမိသန္း
xxxxxxx
၂။ဦးသာေမာ္
ဦးသာေမာ္မွာ ေဒၚေအးျငိမ္း၏သားျဖစ္ျပီး သူႏွင့္ ညီအကိုအရင္း ဦးထြန္းေမာင္မွာလည္း အတူတူ ေခ်ြးတပ္၌ ေသဆံုးၾကရရွာ၏။ဦးသာေမာ္မွာ ေနာက္ပိုင္း၌ ဇီးေပါက္ရြာ ဦးညိဳ+ေဒၚမိခင္တို႕၏ သား ေမာင္စက္ျမင့္ အျဖစ္ ျပန္လည္ ၀င္စားလာသည္ဟု ဆိုသည္။
ဦးသာေမာ္+မအိမ္တင္
၁။ဦးေအာင္ပု(ရဲေဘာ္ျဖဴ/ေသ) ၂။ေဒၚေထြးၾကည္+ဦးၾကိဳင္/ဦးဖိုးးက်ား ၃။ေဒၚေထြးရင္+ဦးဘခင္ ၄။ေဒၚေထြးခင္+ဦးေျပာင္းေမာင္
xxxxxxxx
၃။ဦးထြန္းေမာင္+မလွေရ
၁။ဦးတင္ပု+ေဒၚမိမွတ္ ၂။ဦးစစ္လႈိင္+ေဒၚသိန္းၾကည္/ေဒၚစန္းၾကည္
Xxxxxxxxxx
၄။ဦးဖိုးက်န္
ဦးဖိုးက်န္ကား ဦးတိုးနီ+ေဒၚေအးမိတို႔၏သား ဦးဖိုးဥာဏ္ ဦးဖိုးဟန္တို႕၏ညီအရင္းပင္။
ဦးတိုးနီ+ေဒၚေအးမိ ၁။ဦးဖိုးဟန္+ေဒၚလွေမ ၂။ဦးဖိုးဥာဏ္+ေဒၚအိမ္ျမင့္ ၃။ဦးဖိုးက်န္+ေဒၚေအးရင္----ေဒၚခင္ျမင့္၊ဦးဖိုးျပား ၄။ဦးဖိုးစံ+ကန္ကေလးကုန္းသူ ၅။ဦးဖိုးရံ(လူပ်ိဳၾကီးေသ/စိတ္ေရာဂါေ၀ဒနာရွင္)
Xxxxxxxxxxxx
၅။ဦးဖိုးသန္႕
ဥိးဖိုးသန္႕ကား ေဒၚေအးကို႕၏ေမာင္၊ေဒၚမိခင္၏ အမ်ိဳးသားပင္။ဦးဖိုးသန္႕ ေခ်ြးတပ္၌ ေသဆံုး ခ်ိန္တြင္ သမီးျဖစ္သူ ေဒၚစစ္ျမိဳင္မွာ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ေဒၚမိခင္၏၀မ္း၌သာ ရွိေသးေခ်၏။ဦးဖိုးျပားႏွင့္ ဘ၀တူမ်ားပင္။ မိတဆိုး၊ဖတဆိုးကေလးမ်ားပင္။စစ္ဒါဏ္ေၾကာင့္ မိခင္ဖခင္ကိုပင္ မျမင္ဖူး လိုက္ရွာ ၾကေခ်။
Xxxxxx
၆။ဦးလွပြင့္(လူပ်ိဳၾကီး)
ဦးလွပြင့္မွာ ဦးထြန္းေအး+ေဒၚခ်ိန္မွီတို႕၏ သားျဖစ္ျပီး လူပ်ိဳၾကီးဘ၀ျဖင့္ ေခ်ြးတပ္၌ ေသဆံုးရွာသည္။
ဦးထြန္းေအး+ေဒၚခ်ိန္မွီ
၁။ဦးလွေမာင္+ေဒၚလွအိုးကြဲ---ဦးျမစိန္၊ေဒၚျမရွီန္ ၂။ဦးငၾကြက္+ကန္ကေလးကုန္း ၃။ဦးလွပြင့္ ၄။ဦးလွရွိန္(ခ်မ္းသာရြာ)
၁။ဦးလွေမာင္+ေဒၚလွအိုးကြဲ---ဦးျမစိန္၊ေဒၚျမရွီန္ ၂။ဦးငၾကြက္+ကန္ကေလးကုန္း ၃။ဦးလွပြင့္ ၄။ဦးလွရွိန္(ခ်မ္းသာရြာ)
Xxxxxxxxxx
၇။မေရႊလွ
ေဒၚေရႊလွကား ဖိုးရဲက်ား၏ဇနီး ေဒၚေရႊင၏ ညီမပင္။ရြာထဲမွ ဦးေအာင္ေပါဆိုသူ၏ မယားငယ္ျဖစ္ျပီး ဦးေစာေဖဟူေသာ သားတစ္ေယာက္က်န္ခဲ႕ေလသည္။
ေဒၚေရႊလွ+ဦးေအာင္ေပါ
ဦးေစာေဖ+ေဒၚအုန္းရွင္
Xxxxxxxxxxx
၈။ေဒၚခ်စ္ပု
ေဒၚခ်စ္ပုမွာလည္း အႏွီဦးေအာင္ေပါဆိုသူ၏ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ အငယ္အေႏွာင္း မွန္းမသိေခ်။မမိသိန္း၊ဦးးသိန္းေမာင္ႏွင့္ မမိေခြးဆိုေသာ သားသမီး သံုးဦးက်န္ရစ္၏။ေဒၚမိသိန္းမွာ ေမွာ္ေတာကုလားႏွင့္ ရသြားျပီး ေဒၚမိေခြးမွာ သေစၥးပင္လွရြာသို႕ အိမ္ေထာင္က်ေလသည္။
ေဒၚခ်စ္ပုမွာ သူၾကီးဦးဖိုးခ်စ္၏ မယားငယ္ျဖစ္သူ ေဒၚေရႊဇင္၏ ညီမျဖစ္သည္။ယခုလက္ရွိ ဇီးေပါက္ရြာ ေဒၚမိညိဳ။ေဒၚမိပိုတို႔၏ အေဒၚေတာ္ေလသည္။
ဤသူတို႕သည္ကား ဂ်ပန္ေခ်ြးတပ္၌ ေသဆံုးခဲ့ၾကကုန္ေသာ ဇီးေပါက္သူ ဇီးေပါက္သား တို႕၏ မွတ္တမ္းပင္တည္း။က်ႏုပ္မွ မွတ္တမ္းမတင္လ်င္လည္း မည္သူမွွ် သိရွိၾကေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။သို့ျဖစ္၍ က်ႏုပ္သည္လည္း ေႏွာင္းလူတို႕ သမိုင္းတစ္စိတ္တစ္ေဒသကို သိရွိႏိုင္ၾကေစရန္ ရည္သန္လ်က္ မွတ္တမ္းတင္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
၇။မေရႊလွ
ေဒၚေရႊလွကား ဖိုးရဲက်ား၏ဇနီး ေဒၚေရႊင၏ ညီမပင္။ရြာထဲမွ ဦးေအာင္ေပါဆိုသူ၏ မယားငယ္ျဖစ္ျပီး ဦးေစာေဖဟူေသာ သားတစ္ေယာက္က်န္ခဲ႕ေလသည္။
ေဒၚေရႊလွ+ဦးေအာင္ေပါ
ဦးေစာေဖ+ေဒၚအုန္းရွင္
Xxxxxxxxxxx
၈။ေဒၚခ်စ္ပု
ေဒၚခ်စ္ပုမွာလည္း အႏွီဦးေအာင္ေပါဆိုသူ၏ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ အငယ္အေႏွာင္း မွန္းမသိေခ်။မမိသိန္း၊ဦးးသိန္းေမာင္ႏွင့္ မမိေခြးဆိုေသာ သားသမီး သံုးဦးက်န္ရစ္၏။ေဒၚမိသိန္းမွာ ေမွာ္ေတာကုလားႏွင့္ ရသြားျပီး ေဒၚမိေခြးမွာ သေစၥးပင္လွရြာသို႕ အိမ္ေထာင္က်ေလသည္။
ေဒၚခ်စ္ပုမွာ သူၾကီးဦးဖိုးခ်စ္၏ မယားငယ္ျဖစ္သူ ေဒၚေရႊဇင္၏ ညီမျဖစ္သည္။ယခုလက္ရွိ ဇီးေပါက္ရြာ ေဒၚမိညိဳ။ေဒၚမိပိုတို႔၏ အေဒၚေတာ္ေလသည္။
ဤသူတို႕သည္ကား ဂ်ပန္ေခ်ြးတပ္၌ ေသဆံုးခဲ့ၾကကုန္ေသာ ဇီးေပါက္သူ ဇီးေပါက္သား တို႕၏ မွတ္တမ္းပင္တည္း။က်ႏုပ္မွ မွတ္တမ္းမတင္လ်င္လည္း မည္သူမွွ် သိရွိၾကေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။သို့ျဖစ္၍ က်ႏုပ္သည္လည္း ေႏွာင္းလူတို႕ သမိုင္းတစ္စိတ္တစ္ေဒသကို သိရွိႏိုင္ၾကေစရန္ ရည္သန္လ်က္ မွတ္တမ္းတင္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
No comments:
Post a Comment