ဒါးမကိုလြယ္။တူရြင္းတစ္ေခ်ာင္း ထမ္းလ်က္ တလေပါက္ေတာသို႕ အိုင္ၾကီး ေျမာက္ဘက္ရွိ ယာခင္းကို ၾကည့္ရႈရန္ ထြက္လာခဲ႕သည္။
အိုင္ၾကီးဘက္ မေရာက္ခင္ ဦးဖုန္းခ်ိဳ၏ ေတာေျမာက္နားအေရာက္တြင္ လူသြားလမ္းက ေျမာင္းကေလးထဲမွ ျဖတ္သြားရသည္။ကိုခင္ေအာင္တစ္ေယာက္ ထိုေျမာင္းကေလးထဲမွ ေလ်ွာက္အလာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ျဖတ္လာေသာ သစ္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးေခ်၏။ဘယ္ဘက္မွလည္း ေရွာင္ကြင္းေျပးစရာကလည္း မရွိေခ်။ ထိုက်ားသစ္ကလည္း ညဘက္အစာ ရွာရာမွ အိပ္တန္းသို႕ ျပန္လာဟန္ တူ၏။
သို႕ကလို က်ားသစ္ႏွင့္ လူ ပက္ပင္း ဆံုၾကေလေသာ္ အရင္ဦးသူက သာစတမ္းဆိုသလို က်ားသစ္လည္း လူေပၚသို႕ ခုန္အုပ္ေလ၏။လူ႕ ကံမ်ား ကလည္း ထူးဆန္းလွေခ်တကား။က်ားသစ္က လူ၏ ေခါင္းေပၚသို႕ ခုန္အုပ္လိုက္ေသာ္ ကိုခင္ေအာင္၏ေခါင္း၌ ေဆာင္းထား ေသာ ခေမာက္သည္ မ်က္လွည့္ျပ လိုက္သကဲ႕သို႕ က်ားသစ္ၾကီးေခါင္း၌ စြပ္မိေနေခ်၏။ေမးသိုင္းၾကိဳးကလည္း က်ားသစ္၏ေခါင္းေနာက္သို႕ ခ်ိတ္ လ်က္ရွိေနျပီး ခေမာက္မွာလည္း က်ားသစ္ၾကီး၏ မ်က္ႏွာေရွ႕တည့္ တည့္၌ မ်က္ႏွာကို အုပ္လ်က္ရွိေလ သည္။ခေမာက္ၾကီး ေခါင္းစြပ္ေန သျဖင့္ က်ားသစ္ၾကီးလည္း ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ေခ်။
ကိုခင္ေအာင္လည္း ရသည့္အခြင့္ အေရးကို မလြတ္တမ္း အသံုးခ် လိုက္ရေတာ့သည္။ခါး၌ လြယ္ထား ေသာ ဓားမကို ျပာယိျပာယာ ထုတ္ခါ က်ားသစ္ၾကီးအား ခုတ္သတ္ လိုက္ရ ေတာ့သည္။သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ ခိုက္ရသည့္အတြက္ သနားညွာတာ ေန၍ မျဖစ္ေခ်တကား။ လူ႕ဖုန္းလူ႕ကံ သည္ ထူးဆန္းလွေခ်၏။
က်ႏုပ္ စဥ္းစားမိသည္မွာ က်ားသစ္က လူကိုခုန္အုပ္လိုက္ေသာ္ က်ားသစ္၏ လက္သည္းရွည္မ်ားသည္ ခေမာက္ထဲသို႕ ဆူးဝင္သြားေခ်မည္။ထိုအခါ လက္သည္းမ်ား စူးေနေသာ ခေမာက္ကို က်ားသစ္ၾကီးသည္ ဦးေခါင္းျဖင့္ ထိုး၍ အျဖဳတ္ ေမးသိုင္းၾကိဳးက ေခါင္းေနာက္ သို႕ေရာက္သြားျပီး ကးသစ္ၾကီးမွာ ခေမာက္ေဆာင္းထားသကဲ႕သို႕ ျဖစ္သြားဟန္တူေလသည္။
မည္သို႕ပင္ ဆိုေစကာမူ ကံတရား၏ေဖးမမႈေၾကာင့္ ကိုခင္ေအာင္တစ္ေယာက္ အသက္ေဘးမွ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ လြတ္ေျမာက္လာခဲ႕၏။အႏွီဦးခင္ေအာင္ကား ယေန႕တိုင္ သက္ရွိထင္ရွား ႐ွိေခ်ေသး၏။မယံုလ်င္ သြားေရာက္ ေမးျမန္းၾကေလကုန္။
အိုင္ၾကီးဘက္ မေရာက္ခင္ ဦးဖုန္းခ်ိဳ၏ ေတာေျမာက္နားအေရာက္တြင္ လူသြားလမ္းက ေျမာင္းကေလးထဲမွ ျဖတ္သြားရသည္။ကိုခင္ေအာင္တစ္ေယာက္ ထိုေျမာင္းကေလးထဲမွ ေလ်ွာက္အလာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ျဖတ္လာေသာ သစ္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးေခ်၏။ဘယ္ဘက္မွလည္း ေရွာင္ကြင္းေျပးစရာကလည္း မရွိေခ်။ ထိုက်ားသစ္ကလည္း ညဘက္အစာ ရွာရာမွ အိပ္တန္းသို႕ ျပန္လာဟန္ တူ၏။
သို႕ကလို က်ားသစ္ႏွင့္ လူ ပက္ပင္း ဆံုၾကေလေသာ္ အရင္ဦးသူက သာစတမ္းဆိုသလို က်ားသစ္လည္း လူေပၚသို႕ ခုန္အုပ္ေလ၏။လူ႕ ကံမ်ား ကလည္း ထူးဆန္းလွေခ်တကား။က်ားသစ္က လူ၏ ေခါင္းေပၚသို႕ ခုန္အုပ္လိုက္ေသာ္ ကိုခင္ေအာင္၏ေခါင္း၌ ေဆာင္းထား ေသာ ခေမာက္သည္ မ်က္လွည့္ျပ လိုက္သကဲ႕သို႕ က်ားသစ္ၾကီးေခါင္း၌ စြပ္မိေနေခ်၏။ေမးသိုင္းၾကိဳးကလည္း က်ားသစ္၏ေခါင္းေနာက္သို႕ ခ်ိတ္ လ်က္ရွိေနျပီး ခေမာက္မွာလည္း က်ားသစ္ၾကီး၏ မ်က္ႏွာေရွ႕တည့္ တည့္၌ မ်က္ႏွာကို အုပ္လ်က္ရွိေလ သည္။ခေမာက္ၾကီး ေခါင္းစြပ္ေန သျဖင့္ က်ားသစ္ၾကီးလည္း ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ေခ်။
ကိုခင္ေအာင္လည္း ရသည့္အခြင့္ အေရးကို မလြတ္တမ္း အသံုးခ် လိုက္ရေတာ့သည္။ခါး၌ လြယ္ထား ေသာ ဓားမကို ျပာယိျပာယာ ထုတ္ခါ က်ားသစ္ၾကီးအား ခုတ္သတ္ လိုက္ရ ေတာ့သည္။သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ ခိုက္ရသည့္အတြက္ သနားညွာတာ ေန၍ မျဖစ္ေခ်တကား။ လူ႕ဖုန္းလူ႕ကံ သည္ ထူးဆန္းလွေခ်၏။
က်ႏုပ္ စဥ္းစားမိသည္မွာ က်ားသစ္က လူကိုခုန္အုပ္လိုက္ေသာ္ က်ားသစ္၏ လက္သည္းရွည္မ်ားသည္ ခေမာက္ထဲသို႕ ဆူးဝင္သြားေခ်မည္။ထိုအခါ လက္သည္းမ်ား စူးေနေသာ ခေမာက္ကို က်ားသစ္ၾကီးသည္ ဦးေခါင္းျဖင့္ ထိုး၍ အျဖဳတ္ ေမးသိုင္းၾကိဳးက ေခါင္းေနာက္ သို႕ေရာက္သြားျပီး ကးသစ္ၾကီးမွာ ခေမာက္ေဆာင္းထားသကဲ႕သို႕ ျဖစ္သြားဟန္တူေလသည္။
မည္သို႕ပင္ ဆိုေစကာမူ ကံတရား၏ေဖးမမႈေၾကာင့္ ကိုခင္ေအာင္တစ္ေယာက္ အသက္ေဘးမွ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ လြတ္ေျမာက္လာခဲ႕၏။အႏွီဦးခင္ေအာင္ကား ယေန႕တိုင္ သက္ရွိထင္ရွား ႐ွိေခ်ေသး၏။မယံုလ်င္ သြားေရာက္ ေမးျမန္းၾကေလကုန္။
No comments:
Post a Comment