ဘ၀ဇာတ္ခံု

ဖားကန္႕မွာ ေျမျပိဳလို႕ ေရမေဆး ရွာေနၾကတဲ႕ ကေလးေတြ ေသကုန္ ၾကတယ္ၾကားေတာ့ စိတ္ကို နည္းနည္းမွ မေကာင္းဘူး။ က်ဳပ္တူေတာ္ေမာင္ေတြ အေတာ္ မ်ားမ်ားကလည္း ေရမေဆးရွာျပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းေနၾကရွာရဲ႕။တိုင္းျပည္ဆင္းရဲေတာ့ လူေတြလည္း အသက္ေဘးနီးမွန္းသိရက္နဲ႕ ရုန္းကန္ေနၾကရရွာတာေပါ့။ရွိတဲ႕အဆီအႏွစ္က ခရိုနီေတြ တရုတ္ေတြ အေကာင္ၾကီးေတြပဲ မ်ိဳဆို႕ သြားၾကျပီး တိုင္းျပည္ကိုေတာ့ ဆင္းရဲတြင္းထဲ ပစ္ခ်ထားခဲ႕ၾကတယ္။ဒင္းတို႕သံသရာေကာင္ေတြ သံသရာ မပါဘူး ထင္ေနတယ္ထင္ပါ့။ခံၾကပါေလ ေမ်ာၾကပါေလ သံသရာေၾကာ။
၉၀ ခုႏွစ္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ မိုးေကာင္းလက္သမား လုပ္ေနရာက တကၠသိုလ္ စားရိတ္ရခ်င္လို႕ လူေျပာ မ်ားလွတဲ႕ ဖားကန္႕ကို သီတင္းက်ြတ္ ္ျပီးစ ကန္ကေလးကုန္းက ကိုၾကည္
လင္း က ထည့္ေပးလိုက္လို႕ ေဒၚနန္းပု ဆိုတဲ႕ရွမ္းမၾကီနဲ႕ အာ့ဖန္ဆိုတဲ႕ ကခ်င္မေလးနဲ႕ လိုက္သြားရတယ္။ လမ္းမွာ သုံုးညအိပ္ရရဲ႕။ နန္႕တိမ္း ေရာက္ေတာ့ ေကအိုင္ေအ အေကာက္ ္စခန္းက အၾကီးၾကီး။အဲသည္မွာ ေငြ၄၅က်ပ္နဲ႕ ဆန္တစ္ဗူး ေပးရရဲ႕။ အာ့ဖန္က ကခ်င္လိုေျပာေပးေတာ့ ပ်ဳပ္လည္း မစစ္အေဆးမရွိ ျဖတ္ခြင့္ ရသေပါ့ေလ။ဒါနဲ႕ ဖားကန္႕ေရာက္ သြား နန္႕မျဖစ္ရြာမွာ ညီအကိုဝမ္း ကြဲေတြ ကုန္စိမ္းထမ္းေနတာနဲ႕ သြားေနျပီး ကုန္စိမ္ထမ္းရတယ္။ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ လုပ္တာ အလုပ္က ေန႕တိုင္းမျဖစ္နဲ႕ဆိုေတာ့ ေငြကလည္း မစုမိဘူး။ဒါနဲ႕ ဖားကန္႕ ၾကီးေမွာ္ထဲ ေခါက္စားထမ္းမယ္ဆိုျပီး ကန္ကေလးကုန္းက ဖိုးမိႈင္းနဲ႕ ထြက္လာၾကတယ္။တိုင္ေလးေလးတိုင္ခုတ္ ဂံုနီအိတ္ေတြ။သစ္ကိုင္းေတြကာ ေျမၾကီးေပၚ ျမက္ေျခာက္ေတြခင္းျပီး အိပ္ခဲ႕ရရဲ႕။သိၾကားမင္းရဲ႕ ပဏၭဳ ကမၺလာ ျမေက်ာက္ဖ်ာ မဟုတ္ပဲ ဆရာမိႈင္းရဲ႕ ပံသုကမၺလာ ျမက္ေျခာက္ဖ်ာေပၚ စက္ေတာ္ေခၚခဲ႕ရေပသေပါ့ေလ။ဘဝဆိုတာလည္း ဤသို႕ရွိခဲ႕ေခ်သည္တမံု႕။
ေခါက္စားထမ္းေတာ့ ေက်ာက္တြင္းထဲ ေလွကားထစ္အတိုင္း အထစ္တစ္ရာ ေလာက္ဆင္း ေျမစာေတြ ေစာကူ လို႕ေခၚတဲ႕ ေဂၚေတာင္းထဲထည့္ ႏွစ္ျပေလာက္ေဝးတဲ႕ ဥရုေခ်ာင္းေဘးသြားသြန္ တစ္ေခါက္မွ တစ္က်ပ္။ေက်ာက္ခဲၾကီးေတြသယ္ပစ္ရင္ ေခါက္စားစားေရးကို လံုကမၻာလို႕ေအာ္ေျပာခဲ႕ရင္ ႏွစ္က်ပ္ရတယ္။တစ္ေန႕လံုး လုက္မွ ဘာရမတုန္း အလြန္ဆံုး ၁၂၀ နဲ႕ ၁၅၀ၾကားေပါ့။ဒါေတာင္ က်ဳပ္အမ်ားဆံုးရယ္။ဖိုးမိႈင္းနဲ႕ ကိုတင္သိန္းတို႕ ဦးေဒါနတို႕ကေတာ့ ေခါက္စားစားေရးကို ပိုက္ဆံေပးျပီး ေခါက္ေရခိုးသတဲ႕။တစ္ေနကုန္ရင္ ၁၂၀ေတာ့ ရၾကသေပ႔ါေလ။က်ဳပ္ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ငါ အဲသည္လို လုပ္စားဖို႕ ဝါသနာမပါဘူး။အေခ်ာင္လည္း မရခ်င္ဘူး လို႕ေျပာျပီး ကိုယ့္လုပ္အားနဲ႕ရတာေလးပဲ ယူခဲ႕တယ္။သံသရာ မပါခ်င္ပါဘူး။အခုဂိုက္လိုက္ေတာ့ ဧည့္သည္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆို ပို႕လိုက္တယ္။မၾကည့္ခ်င္ရင္ မျပေတာ့ဘူး။အနည္းပါး ရရင္လည္း လွဴပစ္လိုက္တာပဲ။သမၼာအာဇီဝထဲ ပါတယ္ မထင္ပါဘူး။ဆက္ရန္

အဲသည္အခ်ိန္တုန္းက ဖားကန္႕ၾကီးေမွာ္
ေနရာအေကာင္းဆံုးေနရာမွာ ေမာင္ေက်ာ္ဘရဲ႕ က်င္းေတြက ေနရာယူထားသေပါ့ေလ။သံဆူးၾကိဳးေတြကာလို႕ သူ႕က်င္းသားေတြပဲ စေလာင္းတီဗီြနဲ႕ ဇိမ္က်ေနတဲ႕ေခတ္ကိုး။
သည္လိုနဲ႕ က်ဳပ္တို႕ေခါက္စားသမားေလးေတြ ရုန္းကန္လာခဲ႕ၾကရတာ။သံတူရြင္းနဲ႕ တူးတဲ႕ေခတ္ဆိုေတာ့ ေရမေဆးရွာတဲ႕လူဆိုတာ ဘယ္ရွိပါလိမ့္မတုန္း။ေန႕လည္ခင္းက်ေတာ့ က်င္းကမ္းပါးရံၾကီး ေခါင္းျပဳျပီး အိပ္စက္နားေနၾကေပါ့။
တစ္ေန႕ဟာေတာ့ ကမ္းပါးယံၾကီး ျပိဳၾကလာလိုက္တာ။အစကတဲက ေက်ာက္ခဲအေသးေလးေတြက က်က်လာတာ။ဒါနဲ႕ မသကၤာေတာ့ အိပ္ေနတဲ႕လူေတြက ထေျပးလာၾကတယ္။ခနေနေတာ့ ဝုန္းကနဲ ျပိဳက်ပါေလေရာ။ေခါက္စားသမား်တြ အိပ္တဲ႕ေနရာတည့္တည့္ပါ့။ကံေကာင္းလို႕။ေျပးခ်ိန္ရလိုက္လို႕။ေန႔ခင္လည္း ေန႕ခင္မို႕ အရိပ္အေယာင္သိေပလို႕။ႏို႕မို႕ဆို လူတစ္ရာေက်ာ္ပါသြားေရာ့မည္။က်ဳပ္ကေတာ့ အဲသည္လို ကမ္းပါးယံနား ေယာင္လို႕ေတာင္ မကပ္ခဲ႕ဘူး။အစကတဲက ျပိဳေခ်ေသာ္ ဆိုတဲ႕ အေတြးနဲ႕။အကယ္၍သာ အဲသည္တုန္းက ေျမျပိဳလို႕ေသခဲ႕ၾကရင္ အဲသည္ဟာက ပထမဆံုး ျဖစ္ေခ်မည္။ကံၾကီးၾကေပလို႕ေပါ့။
ဟိုေန႕က ကေလးေတြၾကေတာ့ ညသန္းေခါင္ အိပ္ေမာၾကေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေျပးခ်နိလည္းမရ သိလည္းမသိလိုက္ၾက။ကိုယ္ခ်င္းစာပါ၏။ေန့လည္ပိုင္း အလုပ္ပင္ပန္းေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာၾကမည္။အိပ္ေပ်ာ္ယင္း ထာဝရ အိပ္စက္သြားရွာၾကသည္။ေကာင္းရာသုဂတိ လားၾကပါေစလို႕သာ ဆႏၶျပဳ ေတာင္းဆုေခ်ြပါ၏။ဘဝဆက္တိုင္း သည္အျဖစ္မ်ိဖဳးနဲ႕ ကင္းေဝးႏိုင္ၾကပါေစ။ဝဋ္ေၾကြးရွိခဲ႕ၾကရင္လည္း သည္မ်ွနဲ႕ ေက်ၾကပါေစကြယ္။