ပစ္အိုင္ကုန္းသူရဲႏွင့္ က်ႏုပ္တို႕ျပဳျပင္သည့္ ေရကန္ၾကီး
ရြာရပ္ေဒသကား သူရဲသူဘက္မ်ား ေပါမ်ားလွေခ်၏။မိမိမျမင္ရသျဖင့္ မယံုၾကည္၍ မရေခ်။ က်ႏုပ ္ကိုယ္ တိုင္ပင္ ႏွစ္ၾကိမ္ သူရဲေျခာက္ခံရဖူး၏။ ေၾကာက္ေတာ့ မေၾကာက္ခဲ႕ေခ်။ဤျပစ္အိုင္ကုန္းသူရဲကား ရာဇဝင္ႏွင့္ပင္။
လြန္ခဲ႕ေသာ အႏွစ္ ၈၀ ခန္႔က ဤကန္၏ေတာင္ဘက္တြင္ လယ္မ်ား စတည္စဥ္က က်ႏုပ္တို႕ရြာမွ ဦးစိုးမင္းဆိုေသာ လူၾကီး ညပိုင္းတြင္ လယ္တည္ရာ မိုသည္းထန္စြာ ရြာခ်လာသျဖင့္ ေတာရေက်ာင္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႕ မိုးခိုရန္ ေျပးအလာ ကန္ေပါင္ရိုးေပၚရွိ ၾကိဳ႕ပင္ၾကီးေအာက ္အေရာက္တြင္ လ်ွပ္စီးလက္လိုက္ရာ အပင္ ေအာက္ တြင္ မိုးခိုေနေသာ သူရဲၾကီးမွာ မိမိ ေဘးတြင္ ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ သည္ဆို၏။မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုးေသြးစီးေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည္ဆို၏။
က်ႏုပ္ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးစ အခ်ိန္ေလာက္တြင္ျဖစ္မည္။
ဟိုတေန႔က က်ဳပ္တို႕ေရကန္ လုပ္ေပးတဲ႕ ပန္းရံဆရာ တင္ေဇာ္ဦး ကိုရင္ၾကီး လူထြက္ျပီးစ အခ်ိန္ပင္။ကိုရင္လူထြက္ ကတံုးကေလး ေမာင္တင္ေဇာ္ဦး ကနိေတာင္ဘက္ ျပစ္အိုင္ကုန္းလယ္ျခင္းထဲ ႏြားေက်ာင္းေန၏။ႏြာမ်ားကား ေဆာ့လြန္းသျဖင့္ တင္ေဇာ္ဦးလည္း ေလာက္ေလးခြႏွင့္ လိုက္ပစ္၏။လူကလည္း ေနမေကာင္းေတာ့ စိတ္ကလည္း တိုေန၏။သူ႕ဦးေလးသန္းလြင္ကား သူႏွင့္အတူ ႏြားေက်ာင္းရာသို႕ အေဖာ္လိုက္လာ၏။တူဝရီးဆိုေသာ္
္လည္း အသက္က ရြယ္တူပင္။ ညေနပိုင္းတြင္ ႏြားမ်ားကို အိမ္ျပန္ ေမာင္းလာၾက၏။သန္းလြင္ကား အေနာက္ဘက္ကပ္လ်က္က အိမ္မို႕ အိမ္ဝင္ေနခဲ႕၏။အႏွီ တင္ေဇာ္ဦးကား အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဝုန္းတိုင္းက်ဲျပီး ေလ်ာက္ေအာ္ေနေတာ့၏။ပံုမွန္စိတ္ မဟုတ္ေခ်။သန္းလြင္လည္း ငါနဲ႕ အခု ျပန္လာတာ အေကာင္းပါဟ ဘာေတြ ေဖာက္သြားတာလဲ ဆိုျပီး ေျပးလာ၏။ က်ႏုပ္၏ မိခင္ကလည္း အိမ္နီးခ်င္းမို႕ ေျပးသြားရွာ၏။အိမ္အနီးမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေမးျမန္းၾက၏။ ဘာျဖစ္လို႕တုန္း ဆိုေတာ့ အႏွီ တင္ေဇာ္ဦးကား အဖိုးၾကီးအသံျဖင့္ ေျဖ၏။ငါက ျပစ္အိုင္ကုန္းသူရဲဟ။ငါ့ကို ေလးခြနဲ႕ပစ္လို႕။ငါ့ဟာငါ အပင္ ေအာက္ ထိုင္ေနတာ ေလးခြနဲ႕ ပစ္သဟ။ တဲ႕။အဖိုးကို ဘယ္သူက ပစ္တာတုန္း လို႕ က်ဳပ္အေမက ေမးေတာ့ သည္ေကာင္ သည္ေကာင္ သည္ကတံုး တဲ႕။တင္ေဇာ္ဦး ရင္ပတ္ကို လက္မႏွင့္ ထိုးထိုးျပီး ျပတယ္။ ဘယ္နား မွန္တာ တံုး ဆိုေတာ့ နဖူးကို လက္မႏွင့္ျပျပီး သည္မွန္တာ တဲ႕။ငါက ကမၻာပ်က္မွ က်ြတ္မွာဟ တဲ႕။ဒါနဲ႕ က်ဳပ္အေမက ေတာင္းပန္ျပီး ေျပာေတာ့ ငါ့ကို ျပန္ပို႕ၾက။အမဲသားစားခ်င္တယ္တဲ႕။
ဒါနဲ႕ အေမကလည္း စေလာင္းဖံုး ေလး ထဲ ထမင္းေလးထည့္ အမဲေျခာက္ ကေလးဖုတ္ျပီး အိမ္ေပါက္ဝ သြား စြန့္ပစ္ေပးမွ အႏွီ တင္ေဇာ္ဦး လည္း သတိျပန္ရလာတယ္။အဲဒါက ျပစ္အိုင္ ကုန္းသူရဲဇာတ္လမ္း။ဇာတ္လမ္းေတြက အမ်ားၾကီး က်ဳပ္စာရွည္ေတာ့မယ္။ အဲဒါကို သိရေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္ ကမၻာပ်က္မွ က်ြတ္မွာတုန္း အေဝးၾကီးလိုေသးေပါ့။ ေရကန္ၾကီး ျပင္္မယ္လို႕ဆိုေတာ့ ေရကန္ျပင္ျပီးရင္ ျပစ္အိုင္ကုန္းသူရဲ စတဲ႕ေရကန္နားက ျမင္အပ္မျမင္အပ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို အမ်ွေဝေပးမယ္ လို႕ ဆံုးျဖတ္ထား တယ္။ကမၻာပ်က္ထိေအာင္ မေနခ်င္ ပါနဲ႕ကြာ အရွည္ၾကီး က်န္ေသးတယ္။ ငါ့ျပဳတဲ႕ ကုသိုလ္ကို အမ်ွယူျပီး ေကာင္းတဲ႕ဘံုဘဝကို သြားပါကြာ လို႕ ေျပာမိေသးတယ္။ေရကန္ၾကီး
ျပီးေအာင္လို႕သာ စိတ္ေမာေနရတာ ေရကန္လည္း ျပင္ျပီးေရာ အမ်ွေဝဖို႕ကို သတိမရခဲ႕ဘူး။ဆက္ရန္
ုေရကန္ၾကီး တမံႏွစ္ခုစလံုးျပီးသြားလိုု႕ ေနာက္ဆံုးရက္မွာ ကားနဲ႕ ေျမဖို႕ေတာ့ အုန္းသားတံုးၾကီး လွိမ့္ယူလာျပီး ေျမဖို႕တဲ႕ေနရာကို မအေရႊ႔လိုက္ ခါးထဲက ျဗဳတ္ကနဲ အသံထြက္လာျပီး ခါးလည္း နာသြားေရာ။ဒါလည္း ဘာမွ သတိမမူမိဘူး။ေနာက္ရက္ မႏၲေလးျပန္မယ္လို႕ အကိုနဲ႕တူကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ကားေပၚအတက္ လက္ထဲက အိတ္အနက္ကေလးက ျပဳတ္က်ပါေလေရာ။ေသာက္က်ိဳးနဲ ငါ့ ရြာကိုမ်ား ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ရမယ့္ကိန္းလားေပါ့။ဒါလည္း အမွတ္မရဘူး။မေန႕ကေတာ့ ေတာင္ျမိဳ႕သြားႏွိပ္ျပီး ည ၉ နာရီ အိပ္ယာဝင္လိုက္တာ။၁၀ခြဲေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဘီလူးစီးလို႕ ထ မရဘူး။အိပ္မက္ထဲမွာ ေတာထဲ အိပ္ေနတုန္း အဲသည္ ျပစ္အိုင္ကုန္းသူရဲက လာျပီး တက္စီးလို႕ ထ မရဘူး။ဒါနဲ႕ သရဏဂံု ၃ပါးရြတ္ျပီး လက္ညိွဳးနဲ႕ ထိုးလိုက္မွ ဆင္းေျပးျပီး သူေနတဲ႕ ကန္ေတာင္ နားက အပင္ၾကီးေပၚတက္ေျပး လိုက္တာ။အိပ္မက္ကလည္း ထစ္ထစ္ခြခြၾကီး။
က်ဳပ္လည္း အဲသည္ၾကမွ ဟာ ငါသည္ေကာင္ၾကီး အမ်ွ မေဝခဲ႕ရပါလား လို႕ သတိယမိေတာ့တယ္။
ခက္ေခ်ျပီ။က်ဳပ္တို႕ ခင္မ်ားတို႕ လွဴခဲ႕တဲ႕ အလွဴ ေရစက္လည္း မခ်ခဲ႕ရ။အမ်ွလည္း မေဝခဲ႕ရ။ က်ဳပ္တို႕ကုသိုလ္ကိုေစာင့္ျပီးမွ သာဓုေခၚျပီး က်ြတ္မယ့္လြတ္မယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြမ်ား ရွိေနေရာသလားပဲ။ က်ဳပ္လည္း ခါးကနာ။ရြာျပန္ျပီး အမ်ွေဝဖို႔ကလည္း မလြယ္။က်ဳပ္မွာ ႏႈတ္ေက်ြးတင္ေနျပီထင့္။သူကလည္း တကယ္ပဲ က်ဳပ္အမ်ွမေဝခဲ႕လို႕ သတိမ်ားေပးေနေရာသလား။က်ဳပ္အမ်ွေဝတာကို သာဓုေခၚျပီးမွ က်ြတ္ရမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ က်ဳပ္တာဝန္ မကင္းဘူး။ရြာကိုမ်ား ထပါျပန္ရဦးမွာလား မသိ။ဟိုကိုယ္ေတာ္ၾကီး
Ashin Sopakaကလည္း သေစၥးပင္လွေတာ့ ၾကြခဲ႕တယ္ေျပာျပီး ရြာကို ေရာက္ေအာင္မလာခဲ႕ဘူး။သူ ၾကြလာခဲ႕ရင္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အမ်ွေဝဖို႕ သတိယမိမွာ။ကဲ သည္ကိစၥ ကိုယ္ေတာ္ၾကီး ဆံုးျဖတ္ေပေတာ့ ဘုရား။သည္ကေနပဲ ဘုရား ရွိခိုးျပီးရင္ အမ်ွလွမ္းေဝလို႕ ရ မရ ျပန္ေျဖေပးပါ ဆရာေတာ္။
