၁၃၃၂ခု သီတင္းက်ြန္လဆန္း ၈ရက္ေန႕(8 Oct,1970) ၾကာသာပေတးေန့ ညေန ၄နာရီ၌ ေမြးဖြားေသာ က်ႏုပ္သည္ ၄၄ႏွစ္ ္ျပည့္၍ ၄၅ႏွစ္ထဲသို့ တစ္ရက္စြန္းခဲ႕ၿပီ။က်ႏုပ္ကားေဗဒင္ကိန္းခန္းအရ ဆိုေသာ္ မရဏဖြားတည္း။
မရဏခြင္ ဖြားျမင္လ်င္
ငယ္စဥ္ေသဆံုးမ်ား။
မေသႀကီးလႊမ္း ေရႊထီးလ်ွမ္း
ရဟန္းမင္းပုဏၰား။
မေသေရႊထီး ေသေျမႀကီး
စြန့္ျပီးသြားတတ္ျငား။
မိမိေမြးရာ မေနပါ
ျပည္ရြာလွည့္လည္သြား။
စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾက ဖမိဘ
ေသာကအလြန္မ်ား။ တဲ႕။
က်ဳပ္မွာ ကုိးတန္းေအာင္ေတာ့ ဆယ္တန္းတြဲဘက္ေက်ာင္း ေက်ာင္းလခေပးရမွာမို႕ ေရႊက်င္လိုက္သြားတာ ငွက္ဖ်ားႏွိပ္စက္သျဖင့္႔ ေဆးရံုႏွစ္ခါ ျပန္တက္ရတာ မေသလို့သာ သည္စာေပါက္ကရ ေလးဆယ္ ေရးႏိုင္တာကလား။သစ္ပင္ေပၚကျပဳတ္က် တာက ငါးခါ။သူငယ္တန္း၊ ၊ႏွစ္တန္း၊ငါးတန္း၊ကိုးတန္းနဲ႕ ဆယ္တန္းေအာင္
ၿပီးေတာ့ စုစုေပါင္း ၅ခါ ျပဳတ္က်တာ။ကိုးတန္းေအာင္ေတာ့ ေရႊက်င္မလိုက္ခင္ အင္ၾကင္းပင္ ေပ ၃၀ ေလာက္က က်တာ ကံေကာင္းလို႔ မေသဘူး။
၅တန္းကေန ၁၀တန္းထိ အသြားေလးမိုင္ အျပန္ေလးမိုင္ ေျခလ်င္ေလ်ာက္ ေက်ာင္းတက္ခဲ႕ရရဲ႕။က်ဳပ္နဲ႔အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ စက္ဘီးစီးလာတာျမင္ေတာ့ သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႕ လမ္းေဘးေတာထဲကုိုဝင္ျပီး မ်က္ရည္က်ခဲ႔ရတာေတြ က်ဳပ္ သတိယမိပါရဲ႔။မုန္ဖိုးမရွိလို့ တေနကုန္ ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ေနခဲ႕ရတာလည္း မွတ္မိပါရဲ႕။
ပထမႏွစ္တက္ဖို့ နန့္မျဖစ္ရြာနဲ႕ ဖားကန္ ကို ့ကုန္စိမ္းထမ္းခဲ႕ရရဲ႔ ။ကုန္စိမ္းထမ္းေတာ့ ထမ္း္စမရွိပဲ ထမ္းေတာ့ ညသန္းေခါင္ ေက်ာ္ နန့္မျဖစ္သခ်ၤ ဳိင္းကုန္းေဘး ဘယ္ဘက္လက္ျပင္အံု အဆစ္လြဲသြားတာ တစ္ေယာက္ထဲ ကူမယ့္ကယ္မယ့္လူမရွိနဲ႔ နာလြန္းလို႔မ်က္ရည္္ေပါက္ေပါက္က် ခဲ႔ရတာကိုသတိရမိပါရဲ႔။
အဲဒီကေန ဖားကန့္ၾကီးေမွာ္ထဲမွာ ေခါက္စားထမ္ခဲ႕ရရဲ႕။
ေက်ာက္တြင္း အနက္ၾကီးထဲဆင္း ၂ျပေလာက္ေဝးတဲ႔ ေနရာကို သြားပစ္မွ တစ္ေခါက္တစ္က်ပ္ရတာ ကိုလည္း က်ဳပ္ မွတိမိပါရဲ႔။ကားခေပးစရာမရွိလို႕ မိုးေကာင္းကေန ဖားကန္႕ကို သုံးည အိပ္ျပီး ေျခလ်င္ေလ်ာက္ခဲ႕ရတာလည္း သတိယမိပါရဲ႕။လံုခင္းမွာ လည္း လက္သမားလုပ္ခဲ႔ရရဲ႔။လက္သမားလုပ္လို့ ပိုက္ဆံမစုမိလို့ လံုးခင္းနဲ႔ ဖားကန့္ကူးတဲ႔ စက္ေလွမွာစပယ္ယာ လုပ္ခဲ႔ရရ႕ဲ။ စက္ေလွ ေပၚလုပ္တုန္း ေကအိုင္ေအက ေခ်ာဆဲြလို့ သူတို့စခန္း စက္ေလွနဲ႔ ဆန္လိုက္ပို့ ခဲ႔ရေသး။စစ္တပ္က ငါ့ ကို
ပစ္လိုက္ရင္ ငါ ေသသြားႏိုင္တယ္လို႕ ျပန္ျပန္ေတြးမိပါရဲ႔။ ဒုတိယႏွစ္အတြက္ ေမွာ္ရွန္ကေနဆန္ဝယ္ ေက်ာပိုးသယ္ျပီး ဖားကန့္မွာ ေရာင္းရွာခဲ႔ရတယ္။ဒါနဲံလည္း ဝင္ေငြမေကာင္းလို႔ ဖားကန့္က ငွက္ေပ်ာ ေတာမွာ ေရထမ္း ေရာင္းခဲ႔ ရတယ္။ လူလည္းပဲ ဦးပုညရဲ႔ ေရသည္ လံုးလံုး ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။ေရထမ္းေရာင္းတာ ဝင္ေငြနည္းနည္းေကာင္းလို႔ ပိုတဲ႔ ပိုက္ဆံေလး လက္စြပ္လုပ္ဝတ္ထားရတာ တတိယႏွစ္ ဂုဏ္ထူး တန္းေရာက္ ေတာ့ ေက်ာင္းစရိတ္ မရွိ ေတာ့လို႔ ေရာင္းသံုး ရတယ္။အဲဒါနဲံ မေလာက္လို့ နဒီျမန္မာဟိုတယ္မွာ တစ္လ ၁၀၅၀က်ပ္နဲ႕ ဘဲလ္ဘြိုင္ လုပ္ခဲံရရဲံ။ပထမႏွစ္ ဂုဏ္ထူးတန္း
အတြက္ ဖားကန့္မွာ လက္သမား လုပ္ခဲ႔ ရတယ္။ဒုတိယႏွစ္ ဂုဏ္ထူးတန္းအတြက္ ဆိုင္းေတာင္မွာ လက္သမား လုပ္ခဲ႔ရ တယ္။က်ဳပ္ ဂိုက္သင္တန္းတက္ဖို႔ ပိုက္ဆံစုဖို႕ ဆီဒိုးနားဟိုတယ္ ေလာင္ဒရီီဌာနမွာ ဝင္လုပ္ျပီး ပိုက္ဆံစုခဲ႔ရရဲ႔။ဂိုက္သင္တန္းတက္ရင္း မေလာက္လို့ ရန္ကုန္မွာ စာလိုက္သင္ရင္း ဝင္ေငြရွာခဲ႔ရရဲ႔။က်ဳပ္ မဟာဘြဲ႕သာရေရာ က်ဳပ္အိမ္က တစ္ျပားမွ မေပးႏိုင္ဘူး။ေကအိုင္ေအစခန္းေတြထဲကျဖတ္သြားရလိုသြားရ။သတိမိုင္းေထာင္ထားသည္ လမ္းေပၚမွ သြားပါ ဆိုတဲ့ မွတ္တိုင္ ေတြေဘးကလည္း သြားခဲ႔ရ။ ေကအိုင္ေအဂိတ္ေတြကို ေငြ၄၅က်ပ္နဲ႔ ဆန္တစ္ဘူးေပးျပီးလည္း ျဖတ္ခဲ႔ရ။ဟိုမေအေပးစစ္သားေတြ ေပၚတာ ဆဲြလို့ ေခြးေျပး ဝက္ေျပး လည္း ေျပးးခဲ႔ရ။ဘဝၾကမ္းပံုမ်ားေျပာပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ဟာကိုယ္ေတာင္ ငါ ဘယ္လိုလုပ္မ်ား မဟာဘြဲ႔ ရသြားပါလိမ့္။ရုန္းကန္ခဲ႔ရသမွ်ဟာ အိပ္မက္ေတြလို ပါပဲလား လို႕ ေတြးမိပါရဲ႔။
က်ဳပ္ငယ္တုန္းက အရြယ္နဲ႔ မမွ်ေအာင္ ရုန္းကန္ခဲ႔ရတဲ႔ဒါဏ္ ေတြက အသက္ ၾကီးလာေလေလ ဒါဏ္ေတြကေပၚေလပါပဲ။ က်န္းမာေရးလည္း သိပ္မေကာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္ကေလးႏွစ္ေယာက္ ဘဲြ႔ရၿပီးရင္ေတာ့ က်ဳပ္ဘဝကို တရားေလးထိုင္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ္အပင္ေလးေတြစိုက္ ကေလး ေတြ ကို အခမဲ႔ စာသင္ေပးရင္း ဘဝရဲ႔႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလး ျဖတ္သန္းခ်င္တယ္။
၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းတုန္းကေပါ့ေလ။ ဆရာမိႈင္း တကၠသိုလ္ေတြ မဖြင့္မီ လံုးခင္းမွာ စက္ေလွ စပါယ္ယာအျဖစ္ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းေနရတဲ့အခ်ိန္တုန္းကေပါ့။
တစ္မနက္ေတာ့ က်ဳပ္ေနတဲ့ အိမ္က ဂ်စ္ကားေမာင္းတဲ့ ေမာင္ႏိုင္က ေက်ာ္ေငြ ငါ့ ကားစပယ္ယာမ႐ွိဘူး။ သည္ေန႔ ငါ့ေနာက္ လိုက္ခဲ့စမ္းပါ တဲ့။ သည္ေကာင္က အိမ္႐ွင္ရဲ႕ သမက္အငယ္ေကာင္။ သူ႔ ကားစပယ္ယာေကာင္ မနၱေလးသားက သည့္အရင္ရက္က လံုးခင္း မ၀င္ခင္ လယ္ျပင္ဂိတ္နားမွား ကားတက္ေမာင္းလို႔ တိုက္မိရာက ထြက္ေျပးသြားလို႔ စပယ္ယာက မ႐ွိေတာ့ က်ဳပ္ခဏခဏ ေခၚေနတာ။ က်ဳပ္မွာ စက္ေလွေနာက္လိုက္သာက ေန႔တြက္ရေသးရဲ႕။ သူ႔ေနာက္လိုက္တာ ေန႔တြက္ကမရေသး အိက္ကပ္ထဲက စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလးက ပါပါသြားေသးနဲ႔။
အဲသာနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ဘုမသိဘမသိ ဂ်စ္ကားစပယ္ယာ ထလုပ္ၿပီး လိုက္သြားရသေပါ့။ သူ႔ကို ေလာပန္းေတြက အျပတ္ငွါးထားလို႔တဲ့ လိုက္ပို႔ရမွာတဲ့။ တ႐ုတ္ေလာပန္းေတြ။ ငါးေယာက္ေျခာက္ေယာက္လုပ္။ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္လား ပါေသးရဲ႕။
မနက္လဘက္ရည္ေလး ေသာက္ၿပီး လိုက္လာခဲ့ရတာ။
ဘယ္ဆီ ေမာင္းသြားသတုန္း ေတာေမွာ္ဘက္ဆီ။ ေတာေမွာ္မေရာက္ခင္ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ကားကို ဘယ္ဘက္ထဲ ခ်ိဳးၿပီး လမ္းကေလးေယာင္ေယာင္အတိုင္း ေမာင္းလာလိုက္ၾကတာ။ ဘယ္ေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္းကလည္း မသိဘူး။ လမ္းကလည္း လွည္းလမ္းသာသာ ။ လမ္းရယ္လို႔ေတာင္ ပီပီျပင္ျပင္ မ႐ွိပါဘူး။။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေတာႀကီးမ်က္မဲ အလယ္တည့္တည့္ ေမာင္းမရေတာ့ ရပ္ထားလိုက္ကေရာ။
ေက်ာ္ေငြ မင္း ကားေစာင့္ေနရစ္တဲ့။
လူသြားလူလာ မ႐ွိ။
ေနေျပာက္ေတာင္ မထိုးတဲ့ ေတာႀကီးမ်က္မည္း အလယ္ေခါင္။
ေမာင္ေက်ာ္ေငြႏွင့္ ဂ်စ္ကားတစ္စင္းသာ က်န္ရစ္ေတာ့သည္။ ကားဆရာကလည္း ေလာပန္းေတြေနာက္ လိုက္သြားသည္။ ေမွာ္အသစ္ေတြ႔လို႔ သြားၾကည့္ၾကတာဆိုလား။ မနက္ ၉ နာရီေလာက္က သြားလိုက္တာ။ ေနမြန္းတည့္လို႔လည္း ေပၚမလာ။
က်ဳပ္မွာ သည္အခ်ိန္ ေကအိုင္ေအေတြမ်ား ေရာက္လာရင္ ငါ့ ဘယ့္ႏွယ္႐ွင္းရပါ့။ ဆင္႐ိုင္းအုပ္ႀကီးမ်ား ေရာက္လာရင္ ငါေတာ့ ေျပးမလြတ္ႏိုင္ေလာက္ဘူး။ က်ားႀကီးမ်ား ထြက္လာရင္
ငါ့မွာ ဘာလက္နက္မွ မ႐ွိ။ ဒုကၡပဲေပါ့။
ဟိုေကာင္ေတြ ျပန္မလာေလ။ က်ဳပ္ကလည္း တစ္ေယာက္ထဲ ေအာ္ ေအာ္ဆဲၿပီး ေမတၱာပို႔ေလ။ တစ္ေယာက္ထဲ ေလးငါးနာရီ ထိုင္ေနရတာ။ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့။ ေတာကလည္း နက္မွနက္။ ဗိုက္ကလည္းဆာ။ ေဘးနားကအပင္ေတြကလည္း ဘာသီးမွ ခူးစားစရာမ႐ွိ။
ေန႔လည္ ၂ နာရီေလာက္မွ ေမာင္မင္းႀကီးသားေတြ ျပန္ေရာက္လာေတာ့တယ္။ အဲသည္ကမွ ျပန္ေမာင္းလာၾကတာ ။ ေန႔လည္စာျဖင့္ သံုးနာရီေက်ာ္မွ လံုးခင္းျပန္ေရာက္မွ စားရေတာ့တာပဲ။
ဘံုဘ၀မွာ ၾကံဳရပါေပါ့ေလ။
၁၉၉၁ခုႏွစ္ ဒီဇဘၤာေဆာင္းညတစ္ည။
ဆရာမိႈင္း အဲသည္အခ်ိန္က မိုးေကာင္းမွာ လက္သမားလုပ္ရင္း ဘ၀ကို က်င္လည္ျဖတ္သန္းေနရခ်ိန္ပင္။ ဘူတာ၏ အေ႐ွ႕နားက ဦးခင္ေအာင္တို႔အိမ္တြင္ အိမ္ေဆာက္ေပးရင္း အိမ္ေစာင့္ရင္း က်ႏုပ္တို႔ လက္သမားအဖြဲ႔ေတြ ကြန္းခိုေနၾကရသည္။ ဆရာမိႈင္း မိုးေကာင္း ေရာက္ကတဲက သည္အိမ္မွာပဲ ေနခဲ့ရသည္။ (အိမ္ၿပီးသြားလို႔ အိမ္အပ္ၿပီး တစ္ျခားအဖြဲ႔ေတာ္သားေတြ ေျပာင္းသြားၾကေသာ္ျငားလည္း ဦးခင္ေအာင္ႏွင့္ ေဒၚေထြးၾကည္က ဆရာမိႈင္းကို သူတို႔အိမ္မွာပဲ အိမ္ခန္းတစ္ခန္းေပးၿပီး ဆက္ေနေစသည္။ ထမင္းကလည္း ေကြၽးထားေသးသည္။ ဘ၀တစ္ေကြ႔တြင္ ေခတၱခဏမ်ွ ခိုလွ့ုခြင့္ ေပးခဲ့ၾကသည္ သူတို႔မိသားစုအား ေက်းဇူးတင္ရသည္။)
သို႔ကလို လက္သမားအဖြဲ႔ေတြ အိမ္ေဆာက္ၿပီးစ မေျပာင္းျရေသးခင္။ သူ႔သမီးနဲ႔ သူ႔တူႏွင့္ တစ္ျခားေက်ာင္းသူမကေလး စုစုေပါင္း သံုးေယာက္က ေက်ာင္းတက္ရတာ ေ၀းေတာ့ သည္အိမ္မွာ လာၿပီး ေက်ာင္းတက္သျဖင့္ သူတို႔ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးရသည္။ ညပိုင္းတြင္ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးရသည္။
ထိုတစ္ညေနကေတာ့ သူတို႔ သံုးေယာက္ ရြာျပန္သြားၾကသည္။
ည သန္းေခါင္ခန္႔အခ်ိန္။
ဆရာမိႈင္းတို႔ အဖြဲ႔ေတာ္သားေတြ ေဆာင္းေအးေအးမွာ ေကြးေကာင္းေနသည့္အခ်ိန္။
က်ယ္လိုက္တဲ့ ေပါက္ကြဲသံ။ ျပင္းလိုက္တဲ့အ႐ွိန္။ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ သည္တစ္ခါသာ ၾကားဖူးေတာ့သည္။ မိုးေကာင္းေနတာက ေတာင္ထိပ္ကေန အေျမာက္ကေတာ့ ခဏခဏ ပစ္ခတ္သံၾကားရသျဖင့္ အေျမာက္သံေလာက္ကေတာ့ ႐ိုးေနၿပီ။
သည္ေပါက္ကြဲသံက အေျမာက္သံထက္ ဆယ္ဆမက ျပင္းသည္။
ေပါက္ကြဲသံက က်ႏုပ္တို႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း မိုးေကာင္းၿမိဳ႕အ၀င္စ ဘူတာ၏ ေတာင္ဘက္နားေလာက္ဆီကပင္။
ဂ်ိန္း
ကြဲျပန္ၿပီ။ မိုင္းကြဲသည့္အသံေၾကာင့္ ဆရာမိႈင္းတို႔ အိပ္ေနသည့္အေဆာင္ႀကီး ငလ်င္လႈပ္သလို တုန္ခါေနသည္၊
ဂ်ိန္း
တုန္ေနသည့္ အိမ္ကေလး ျငိမ္မယ္ၾကံေသး ေနာက္တစ္လံုး ကြဲျပန္ၿပီ။ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ငရဲပြက္ေခ်ၿပီ။ ဆရာမိႈင္းတို႔ ေနသည့္ရပ္ကြက္ မိုင္းကြဲသည့္ေနရႏွင့္ အနီးဆံုး။ ေနာင္ကိုက္ေတာ္ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ဆူဆူညံညံ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ေခၚသံေအာ္သံမ်ား ၾကားေနရၿပီ။
မိုင္းႀကီးပဲ ႐ွစ္လံုးတိတိ ကြဲသည္။ မိုင္းကြဲသံၿပီးေတာ့
တူး ဟူး ဟူး
ျမည္သံထြက္လာၿပီး စကၠန္႔ပိုင္းအၾကာ ၀ုန္း ကနဲ႔ ကြဲျပန္ၿပီ။
ေလာင္ခ်ာပစ္သံဟု ဆိုသည္။ ဘယ္ႏွစ္လံုး ပစ္မွန္းကို ေရမရေတာ့။ၿပီးေတာ့ ဒက္ ဒက္ ဒက္ ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ ဆြဲသံ။ စက္ေ သနတ္ ပစ္သံ။ တစ္နာရီနီးပါး ပစ္ခတ္ၿပီး အသံဗလံမ်ား ၿငိမ္သြားသည္။
ေကအိုင္ေအက မိုးေကာင္းအ၀င္ ဘူတာရြာနားက ေခ်ာင္းေပၚက သံလမ္းတံတားကို လာေရာက္ တိုက္ခိုက္ ဖ်က္ဆီးလိုက္ျခင္းပင္။
အသံဗလံေတြ ၿငိမ္သြားၿပီး သံုးေလးနာရီၾကာမွ ရဲေဘာ္ေတြ ဗိုလ္ႀကီးေတြ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေဒသခံ တပ္ရင္းက စစ္သားေတြ အသံၾကားရေတာ့သည္။ မိုးေကာင္းသားေတြကေတာ့ ေမတၱာပို႔ၾကသည္။ နင္တို႔အေဖေတြက မိုင္းခြဲၿပီးလို႔ ေတာင္ေပၚျပန္တက္သြားေရာ့မယ္။ အခုမွ ထလိုက္ရသလား တဲ့၊ တိုက္ပြျဲဖစ္ၿပီး သံုးနာရီ ေလးနာရီၾကာမွ ထြက္လိုက္သံၾကားရသည္။
ဒါေၾကာင့္ မိုးေကာင္းသားေတြက သူတို႔ၿမိဳ႕က တပ္ကို အမည္သညာ ေပးထားသည္။
ေခြးေျပး၀က္ေျပး ၇၄ တဲ့။
မိုးေကာင္းက ၇၄
မိုးညႇင္းက ၁၅
ဟိုပင္က ၃၇
ဆားေမွာ္က ၁၀၅
နမၼတီးနားက တပ့သစ္ေတြ ၂၅၄ ၂၅၆ ဆိုမွတ္တာပဲ။
ဖားကန္႔ဆီေနလိုက္တာ သည္တပ္ေတြထဲကျဖင့္ ၂၂၂ ႏွစ္သံုးလံုး တပ္္တစတပ္ပဲ အတိုက္အခိုက္ ေကာင္းတယ္ နာမယ္ထြက္တာပဲ။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ က်ဳပ္ေဘး အိပ္ေနတဲ့ နားထိုင္း သန္းတင္က မညတုန္းက အိမ္က သြပ္မိုးကလည္း ဆူညံေနေအာင္ သြပ္ျပန္႔တာတဲ့။
တစ္ၿမိဳ႕လံုး ေျခာက္ျခားေနသည့္အခ်ိန္။ နားထိုင္းတစ္ေယာက္ပဲ ဘာမွ မသိလိုက္။ သူပဲ ေကာင္းရဲ႕လို႔ ေတြးမိလိုက္ပါရဲ႕။
ထူးဆန္းတာတစ္ခု မိုးေကာင္းဗ်ဴဟာက ဗ်ဴဟာမႉးအဖြဲ သံလမ္းေျပး သံခ်ပ္ကာယာဥ္ျဖင့္ အခင္းျဖစ္ရာသို႔ လိုက့သြားၿပီး ၾကည့္သည္။ လိုက္စစ္ေဆးၿပီး ျပန္အလာ တံတားကေန ထြက္လာၿပီး ခဏေနေတာ့ သူတို႔ သံလမ္းေျပး ကားေနာက္မွ မိုင္းတစ္လံုး ထကြဲလိုက္ျပန္သည္။ ေကအိုင္ေအ ေထာင္ထားသည့္မိုင္း။ အသြားျဖတ္တုန္းက မကြဲ အျပန္ ျဖတ္ျပန္လာမွ ေနာက္မွာ ကြဲက်န္ခဲ့သည္။ကံေကာင္းေလစြ။
မနက္လင္းေတာ့ တပည့္သံုးေယာက္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔။ တုန္တုန္ရီရီ။ မတုန္ပဲ ႐ွိပါ့မလား ေကအိုင္ေအကေန သူတို႔ရြာထဲက ဇိမ္ေျပနေျပ စက္ေသနတ္နဲ႔ ေလာင္ခ်ာနဲ႔ ဆြဲေနတာကိုး။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုေန႔က ျပင္ဦးလြင္ လာတိုက္တာ တပ္ေတြက ေလးနာရီေက်ာ္မွ ျပန္လိုက္ႏိုင္တာဆိုလို႔လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္က ၾကံဳခဲ့ဖူးတာေလး ေပၚလာလို႔ ။
က်ဳပ္ ၁၉၉၀ ႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ကုန္ေလာက္မွာ စေပါ့ေခ်ာင္းဖ်ား အေရးအခင္းျပီးကာစမွာ ဖားကန္႕ ေရာက္သြားတယ္။စေပါ့ေခ်ာင္းဖ်ားအေရးအခင္းဆိုတာက ေကအိုင္ေအက ဖားကန္႕ေက်ာက္စိမ္းတြင္းနယ္တစ္ခြင္က ဖိုးသမား။ဖိုးေရာင္းသူ။ သူမ်ား မယား ၾကာခိုသူပါမက်န္ စေပါ့ေခ်ာင္း ဖ်ား ေခၚျပီး ရွင္းပစ္တဲ႕အခ်ိန္အခါ သမယကို ေခၚၾကတာ။ဖားကန္႕က နာမည္ၾကီး မၾကီးမငယ္တို႕ညီအမ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္နဲ႕ အသတ္ခံရတဲ႕ အထဲ ပါသြားေရာ။ဖိုးေရာင္းတာကိုး။
က်ဳပ္ ညီေတာ္ေမာင္ဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ေတာင္ တစ္အိမ္တစ္ေယာက္ မလိုက္မေနရ လိုက္ၾကည့္ရမယ္လို႕ အမိန့္ထုတ္လို႕ လိုက္ၾကည့္ခဲ႕ရေသးသတဲ႕။ဖိုးသမားတစ္ေယာက္ က်ည္တစ္ေတာင့္ မေသလို႕ စေပါ့ေခ်ာင္းထဲေျမာလာရင္ ေခ်ာင္းထဲကေကအိုင္ေအ ရဲေဘာ္က ဝါးရင္းတုတ္နဲ႕ ရိုက္သတ္သတဲ႕။ေက်းရြာလူၾကီးေတြလည္း ဖိုးသမားမွန္သမ်ွ ဖမ္းေပးရ မယ္အမိန္႕ထုတ္လို႕ ေကအိုင္ေအ ေၾကာက္ေတာ့ ဖမ္းေပးရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း တပ္မေတာ္စစ္ေၾကာင္း ေရာက္လာေတာ့ ဖမ္းေပးရေကာင္း လား ေကအိုင္ေအနဲ႕ ဆက္သြယ္တယ္ ဆိုျပီး အဖမ္းခံၾကရ ျပန္ေရာ။ လံုးခင္း ဥကၠဌလည္း ေထာင္က်ျပန္ေရာ။ လံုးခင္းတုန္းက ေနခဲ႕ရတဲ႕အိမ္က မၾကီးတို႕ရဲ႕ အေဖဦးညြန္႕ေမာင္လည္း ဖိုးသမားေတြ အသတ္ခံရတဲ႕အထဲ ပါသြားေရာ။ေကအိုင္ေအေတြ အဲသည္လို ရွင္းလိုက္ေပမယ့္လည္း ဖိုးသမား ဖိုးေရာင္းတဲ႕လူက ေပ်ာက္မသြားေတာ့ပါဘူး။အျမစ္တြယ္သလို တြယ္ေနျပီ။
၁၉၉၂ ေဆာင္းရာသီတစ္မနက္မွာ ဆရာမိႈင္းလည္း တကၠသိုလ္ေတြ မဖြင့္ေသးေတာ့ လံုးခင္းမွာ လက္သမားလုပ္ေနရသေပါ့ေလ။
တစ္မနက္မွာ လံုးခင္းေစ်းထဲက ဦးစံခဲအိမ္ေခါင္ေပၚတက္ျပီး သြပ္မိုးဖို႕ျပင္ေနခ်ိန္ေပါ့ေလ။
ဦးစံခဲက က်ဳပ္တို႕ေဆာက္ေနတဲ႕အိမ္ကေလးရဲ႕ေဘးက အခန္းေလးထဲမွာ ေနၾကတာ။တစ္မနက္လံုး ေမာင္စံခဲတစ္ေယာက္ ဟုိလူ႕ေအာ္ သည္လူ႕ေဟာက္နဲ႕ ဆဲဆိုေနတာ။ က်ဳပ္က သိေနတယ္။သည္လူၾကီး ရင္းထေနျပီဆိုတာ။ခဏေနေတာ့ သူ႕သမီးေလးကိုခ်ီျပီး အခန္းထဲ ဝင္လာတယ္။က်ဳပ္က လည္း သည္လူၾကီး ဘာမ်ားလုပ္မလို႕ ပါလိမ့္ဆိုျပီး ၾကည့္ေနမိတယ္။ ျဖဴျဖဴအမႈန္႕ေလးေတြကို ေရနဲ႕ေဖ်ာ္ျပီး ေဆးထိုးအပ္နဲ႕စုပ္ယူ။ျပီးေတာ့ သူ႕လက္က အေၾကာထဲ သြင္းေနလိုက္တာ။အပ္ကေလးလည္း အေၾကာထဲတည့္ေရာ။ေမာင္မင္းၾကီးသား ျပံဳးလာလိုက္တာ။သည္လူၾကီး အဲသည္လိုျပံဳးတာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။တကၠသိုလ္ အီးေမဂ်ာ ပထမႏွစ္တက္ေတာ့ လီယိုေတာ္စ္တိြဳင္းရဲ႕ မိုက္ကယ္ျပဇာတ္ကေလး သင္ရေတာ့ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမား မိုက္ကယ္ျပံဳးတာ အဲသည္လိုပဲေနမွာ လို႕ေတာင္ ေအာက္ေမ့မိပါရဲ႕။ ေဆးလည္းသြင္ျပီးေရာ။ေမာင္စံခဲ အမူအယာက လံုးဝေျပာင္းသြား ေခ်ျပီ။သူ႕သမီး ႏွစ္ႏွစ္သားေလာက္ကို သမီးေလးေရ အခ်စ္တုံးေလးေရနဲ႕ ခ်ိဳလိုက္တဲ႕စကား။ေၾသာ္ လူ တစ္ေယာက္စိတ္ကို ခ်က္ခ်င္းကို ေျပာင္းသြားေစပါလား။သြားရွာေခ်ျပီ။ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ေရာက္ရွာျပီပဲေလ။ လူ႕ေလာကထဲ ၾကာၾကာေနရေတာ့ မည္ မဟုတ္ေခ်တကား။
က်ဳပ္တို႕ရြာက က်ဳပ္အကိုတစ္ဝမ္းကြဲ စိုတင့္လည္း ဖိုးနဲ႕ဘဝဆံုး။ အကိုႏွစ္ဝမ္းကြဲ ေအာင္ျမင့္လည္း ဖိုးနဲ႕ ဘဝဆံုးရွာၾကေပါ့။ သူေဌး ျဖစ္ခ်င္လို႕ ဖားကန္႕တက္ လာၾက။သူေဌးကား မျဖစ္ပါပဲ မူးယစ္ေဆးသားေကာင္ျဖစ္ျပီး အသက္ဆံုးသြားၾကေသာသူတို႕ကား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ရွိသြားေခ်ျပီ မသိေခ်တကား။
၁၉၉၂ေႏွာင္းပိုင္း ၁၉၉၃ ႏွစ္ဦးပိုင္း ေလာက္ကေပါ့ေလ။က်ဳပ္လည္း တကၠသိုလ္တက္ဖို႕ ေက်ာင္းစားရိတ္ ကေလးရဖို႕ လံုးခင္းနဲ႕ ဖားကန္႕ ေျပးတဲ႕ စက္်လွေပၚမွာ စက္ေလွ စပယ္ယာလုပ္ျပီး ရွာေဖြေနရတဲ႕ အခ်ိန္အခါသမယေပါ့။လက္သမားတစ္ေနကုန္လုပ္မွာ ၁၅၀ ပဲရတဲ႕အခ်ိန္ စက္ေလွေပၚလိုက္ေတာ့ ဖားကန္႕ လံုးခင္းအသြားအျပန္တစ္ေခါက္သြား
ရင္ ၂၀၀ ရတယ္။က်ဳပ္နဲ႕ ေလွေမာင္း တဲ႕ ကုလားေခၚတဲ႕ သန္းထြန္းဆိုတဲ႕ ပိုင္ရွင္သမက္ကလည္း အတြဲက ညီေတာ့ တစ္ရက္ ၂ေခါက္အနည္း ဆံုးရေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ လက္သမား လုပ္တာထက္ ပိုကိုက္သေပါ့ေလ။က်ဳပ္ တကၠသိုလ္သာ လာခဲ႕ရတာ ငါရွာခဲ႕တဲ႕ေငြက ေလာက္မွေလာက္ ပါ့မလား။တိုးလိုတန္းလန္းနဲ႕ပ ဲ ျပန္ေျပးရေလမလားနဲ႕ ေတြးပူေနရ သကိုး။တကၠသိုလ္ဘဝ ေကာင္း ေကာင္းမေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ ၾကားထဲမွာ
ေငြျပတ္သြားရင္ ဘယ္သူ႕ဆီကမွ အကူအညီေတာင္းမရနဲ႕ က်ဳပ္မွာလည္း စိတ္တထင့္ထင့္နဲ႕ တက္ခဲ႕ရရဲ႕။ပထမႏွစ္ျပီးေတာ့ စာရင္းေပါင္းၾကည့္မွ က်ဳပ္ ေက်ာင္း စားရိတ္ ၈၀၀၀ ပဲကုန္သကိုး။ အဲသည္က်မွ သည္ေငြေလာက္ေတာ့ ဖားကန္႕မွာ ငါရွာလို႕ရတာပဲ ဆိုျပီး စိတ္အေမာသက္သာရေတာ့တယ္။
အဲသည္ လံုးခင္းက စက္ေလွေပၚလုပ္ေနေတာ့ တစ္ရက္မွာ က်ဳပ္ေနတဲ႕အိမ္က ဂ်စ္ကားက စစ္တပ္က ေခ်ာဆြဲေလေရာ။လံုးခင္းမွာ အဲသည္တုန္းက ကားကလည္း လက္ခ်ိဳးေရလို႕ရတဲ႕အခ်ိန္ကိုး။ဗ်ဴဟာမွဴးေရွ႕တန္းလာစစ္မွာမို႕ ဟတ္စကီး ဆင္းရင္ ဗ်ဴဟာမွဴး နဲ႕ လိုအပ္ရင္ လိုက္ေပးဖို႕ရာတဲ႕ဗ်။ဂ်စ္ကားေမာင္းတဲ႕သမက္အငယ္ေကာင္ ေမာင္ႏိုင္ ကလည္း ငါ့ကားစပယ္ယာမရွိဘူး။ မင္းလိုက္ခဲ႕ဦးကြ ဆိုလို႕ က်ဳပ္လည္း စက္ေလွစပယ္ယာဘဝက ခနတျဖဳတ္ စုေတျပီး ဂ်စ္ကားစပယ္ယာဘဝကို တစ္ခနတာ ေျပားင္းခဲ႕ရသကိုး။ ဟတ္စကီးက လံုးခင္းေက်ာက္စိမ္း ရံုးနားက ေရွ႔တန္တပ္ရင္း ေတာင္ ကုန္းအေျခက စာသင္ေက်ာင္းဝင္း
ထဲ ဆင္းလာတယ္။က်ဳပ္တို႕လည္း ဂ်စ္ကားေပၚကို ဟတ္စကီးေပၚက ပါလာတဲ႕ အထုတ္ေတြအပိုးေတြ လက္ေဆာင္ထုပ္ေတြ တင္ျပီး သူတို႕ခိုင္းတဲ႕ေနရာေတြ လိုက္ပို႕ ေပးရသေပါ့ေလ။ေမာင္ႏိုင္က အထုပ္ထဲကပါလာတဲ႕ အသီးေတြ မုန္႕ထုပ္ေတြ ႏႈိက္ျပီး သူ႕ တူးေဘာက္ထဲ ထည့္တယ္။ငါတို႕ ကားခက တစ္ျပားမွမရဘူးကြ။ အလကားလိုက္ရတာ။ဘာမွ မရတဲ႕အတူတူ ရတာယူထားမယ္ ္ကြတဲ႕။က်ဳပ္ကိုလည္း မင္းစားခ်င္တာ ယူထားတဲ႕။က်ဳပ္လည္း ပန္းသီး ႏွစ္ လံုးသံုးလံုးေလာက္ ေကာက္ႏႈိက္ထား ရတယ္။အဲသည္ေခတ္က အထမ္း အပိုးနဲ႕ သြားရတဲ႕ေခတ္ဆိုေတာ့ အစားအေသာက္ကလည္း ေစ်းက အင္မတန္ၾကီးသကိုး။
အဲသည္လို ဟတ္စကီးလည္း ဆင္းျပီးေရာ ေရွ႕တန္းက တာဝန္ခံ ဗိုလ္မွဴးနဲ႕ ေလယာဥ္မွဴးတို႕ ပါတဲ႕ပစၥည္းစာရင္းအပ္ၾကတယ္။ျပီးေတာ့ တာဝန္ခံ ဗိုလ္မွဴးကို ေလယာဥ္မွဴးက ေယာဥ္ဆီႏွစ္ေပပါေတာင္းတယ္။က်ဳပ္ကေတာ့ ဟတ္စကီးထဲ ထည္မလို႕ လား ေအာက္ေမ့ပါတယ္။ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲကြယ္။ျမိဳ႕ထဲက ေလာပန္းဆီ ႏွစ္ေပပါစလံုး ေရာင္းစားသြားသဟဲ႕။ေလာပန္းနဲ႕ သူ႕အဖြဲ႕ကလည္း ယူလာတဲ႕ ဂ်စ္ကား ေပၚတင္ျပီး ေမာင္းထြက္သြားေလေရာ။
က်ဳပ္လည္း စိတ္မခ်မ္းမသာနဲ႕ တိုင္းျပည္ဘ႑ာေတြ သြားရွာပါေပါ့ လားဟဲ႕ အိပ္ကပ္ထဲ လို႕ ေတြးျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ႕ရသေပါ့ေလ။
ၾကံဳပေလ ဘံုေဗြေပါ့ေလ။သခင္တင္ျမစကား ငွားသံုးရရင္ျဖင့္ ဘံုဘဝမွာ ၾကံဳရပါ ေပါ့ေလ။
လြမ္းမိပါ၏ ေနာင္ကိုက္ေတာ္
ကိုးတန္းေအင္ေသာ္ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းလခ တစ္လ ၂၅ က်ပ္ ေပးရ မည္ျဖစ္၍ ေရႊက်င္လိုက္ သြားရာ ငွက္ဖ်ားႏွိပ္စက္သျဖင့္ ေဆးရံု ႏွစ္ခါ ျပန္တက္ရ၏။ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ ေနေသာ္လည္း ေဆးရံုက မဆင္းရ ေသး။ ထိုႏွစ္က ေက်ာင္းႏွစ္လေက်ာ္ ေနာက္က်မွ တက္ရ၏။ ဆယ္တန္း လည္းက်ေလ၏။ေနာက္တစ္ႏွစ္ျပန္ တက္စတြင္ အေရး အခင္းျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာင္းအားလံုး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ပိတ္ခံရျပန္၏။သို႔ႏွင့္ က်ႏုပ္လည္း မိုးေကာင္းျမိဳ႕သို႔ စတင္ေရာက္ရွိ သြားေတာ့သည္။မိုးေကာင္းေရာက္ေသာ္ အစ၌ ေစ်းကုန္းရပ္၌ ေနရ၏။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေနာင္ကိုက္ေတာ္ ရပ္ကြက္ ဦးခင္ေအာင္+ေဒၚေထြးၾကည္ တို႕ အိမ္မွာ အိမ္ေစာင့္ရင္း ေနရ၏။ မိုးေကာင္းျမိဳ႕ ေနခဲ႕ရသည့္ ေလးငါးႏွစ္ကာလတြင္ ေနာင္ကိုက္ေတာ္၌ သာ ေနထိုင္ခဲ႕ရသည္။
က်ႏုပ္ကား တန္႕ဆည္မွာ ေမြးေသာ္ ျငားလည္း မိုးေကာင္းမွာ ၾကီးျပင္း ရသည္ဟု ဆိုရေခ်မည္။ မိုးေကာင္း တစ္ျမိဳ႕လံုး လွည့္ပတ္၍ လက္သမား လုပ္ခဲ႕ရ၏။က်ႏုပ္မွာ အလုပ္မခိုကပ္ သျဖင့္ အိမ္ရွင္တိုင္းက သေဘာက် ၾက၏။အိမ္ရွင္မ်ား သေဘာက်ေသာ္ လည္း ပတ္ဝန္းက်င္ကား အေတာ္ နားျငီးေပမည္။တံြ႕ေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းကို ခုနစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား ေအာ္ဆိုတတ္ေသာေၾကာင္႔တည္း။
သို႕ကလို မိုးေကာင္း၌ လက္သမား ႏွစ္ရွည္လမ်ား လုပ္ေသာ္ျငား ပိုက္ဆံက မစုမိေခ်။ မိုးေကာင္း စေရာက္ေရာက္ခ်င္း တစ္ရက္ ၁၂ က်ပ္ရ၏။မိုးေကာင္းေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ တစ္ရက္ ၈၅က်ပ္ရ၏။ ေနာက္ဆံုး မိုးေကာင္း၌ ဆက္ေနလ်င္ က်ႏုပ္ တက္ခ်င္သည့္ တကၠသိုလ္ တက္ႏိုင္ဖို႕ လမ္းမျမင္သျဖင့္ ဖားကန္႕ သို႕ ဒုတိယ အၾကိမ္ ထြက္သြားရ ေခ်ေတာ့သည္။ ဤအၾကိမ္သည္ အေတာ္ဆိုး၏။ ပိုက္ဆံလမ္းစားရိတ္ မရွိသျဖင့္ မိုးေကာင္းကေန ဖားကန္႔ထိ ေျခလ်င္ ေလ်ာက္ခဲ႕ရ၏။လမ္းတြင္ သုံုးည အိပ္ရ၏။ထိုအခ်ိန္မွစ၍ မိုးေကာင္း သည္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ သာ ရွိေတာ့၏။
လြမ္းမိပါ၏ ယဥ္စီနီမာရံု။ဖူးခ်င္ပါေသးသည္ ေရႊသာေလ်ာင္း ဘုရား။သတိယေနပါသည္ ေစ်းကုန္းရပ္က ဂရိတ္စာေပ။ ျမင္ေယာင္မိပါေသးသည္ က်ြန္းေတာ တံတားေပၚက ဂ်ပန္ေခတ္က စက္ေသနတ္ က်ည္ဆံ ရာမ်ား။နန့္ရင္းရပ္ အေရွ႔ရပ္။ရြာသစ္ ဖိုးခ်စ္ကုန္း နတ္ၾကီးကုန္း အိုးကုန္း။
ဘူတာရြာနားက တံတား ေကအိုင္ေအ မိုင္းလာခြဲတာလည္း မွတ္မိပါေသး၏။ ေစ်းကုန္းရပ္က ဗီြဒီယိုမွာ ပ်ဥ္မငုတ္တို ဇာတ္လမ္းေလး ၾကည့္ေကာင္းေန တုန္း ေပၚတဆြဲလို႕ ထြက္ေျပးခဲ႕ေတာ့ ေနာင္ကိုက္ေတာ္ကို ဘယ္လိုျပန္ ေရာက္လာမွန္းေတာင္ မသိ ေခြးေျပး ဝက္ေျပး ေျပးခဲ႕ ရတာ လည္း သတိယမိပါ၏။အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမ်ွာ့ အေကာင္ သံုးေလးဆယ္ တြယ္လာ တာကိုလည္း သတိယမိပါ၏။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါတက္ရသည့္ ေဝပုလႅ ေတာင္ကိုလည္း သတိယပါ၏။ နန္႕ရင္းေခ်ာင္း မိုးေကာင္းေခ်ာင္းကို သတိယမိ၏။
တကၠသိုလ္တက္ဖို႕ ေလ်ာက္လ႔ႊာတင္ ရန္ ဖားန္႕မွ ျပန္အလာ ေယာက္ဖ လုပ္သူက သူ႕အေၾကြး ၁၉၀၀ မေပးသျဖင့္ ရဲတိုင္ေတာင္းရာ ရထားထြက္ခါနီး ရဲႏွစ္ေယာက္လာျပီး လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ႕ရတာလည္း နာက်ည္းစြာ သတိယမိပါ၏။ဘဝ၏ အရသာသည္ကား ခါးသီးလွေခ် တကား။က်ႏုပ္ႏွင့္ လုပ္ခတူသူ အင္ပင္အိုင္ရြာမွ ဝင္းျမင့္ႏွင့္ လုပ္အားခ ၈၅ က်ပ္ျခင္း တူေသာ္ ္ျငားလည္း က်ႏုပ္ ၄ခုျပီးမွ သူ တစ္ခုေတာင္ မျပီးေသးတာလည္း သတိယမိပါ၏။ဤမွ်ေလာက္ လုပ္ကိုင္ေပးခဲ႕ရသည္ကို မေထာက္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ထက္ တစ္ရက္ ၅က်ပ္မ်ွ ပိုေပးဦးေတာ့ သူ႕ေငြ ၁၉၀၀ သည္ ၃ႏွစ္ေက်ာ္ ရြာမျပန္ပဲ မခိုမကပ္ လုပ္ေပးရသည္ႏွင့္ စာေသာ္ ဘာမွ် ေျပာပေလာက္သည္မဟုတ္ေခ်။သို႔ႏွင့္ က်ႏုပ္လည္း ထိုစဥ္က အိပ္ကပ္ထဲ ၃၀၀၀၀ ေက်ာ္ရွိသည္ကို မေပးခဲ႕ေခ်။
သို႕ျဖစ္၍ ရဲတိုင္ေတာင္းခံရသည္။
ဦးခင္ေအာင္ ေဒၚေထြးၾကည္မိသားစု ကိုလည္း သတိယပါ၏။ဦးလွေရႊ ေဒၚခ်စ္ပု ေက်ာ္မိုးထက္ အားမီးတို႕ မိသားစုကိုလည္း သတိယပါ၏။ အန္တီညြန္႕ မျဖဴျပာ တို႕ကိုလည္း သတိယပါ၏။
ဘာပဲေျပာေျပာေလ ခဏတျဖဳတ္ ခိုလွဳံခြင့္ ေပးခဲ႕တဲ႕ မိုးေကာင္းကို ေက်းဇူးတင္၏။ျပန္ေရာက္ဖို႕ကား အိပ္မက္ပမာမ်ွသာ။
လာမည့္စေနေန႔တြင္ ရြာက သခ်ၤ ိုင္းကုန္းကို သစ္မခုတ္
ေတာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ၾကမည္ ဟု အကိုျဖစ္သူက ဖုန္းဆက္လာ သည္။မင္းစိုက္ထားတဲ့အပင္ေတြ ကေတာ့ စိန္ပန္းပင္တစ္ပင္ပဲ လမ္းနယ္ထဲ က်န္ရစ္မည္။က်န္အပင္ေတြကေတာ့ မလြတ္ဘူးတဲ့ ။ေျမအလဲအထပ္လုပ္ေတာ့ သခ်ၤ ိုင္ကုန္းက ယာကြက္ျဖစ္သြားျပီး စိုက္ထားတဲ့အပင္ေတြ ခုတ္ပစ္ေပေတာ့မည္။က်ႏုပ္အပင္ေတြကိုေတာ့ ႏွေျမာမိ၏။
သင္ခ်ိဳင္သုသန္ ေျပာင္းမည္ဆိုေတာ့ စိုရိမ္မိသည္။စိုးရိမ္သည္က တစ္ျခားမဟုတ္ ေဂ်မ သန္းထြန္း ဟန္ေသာင္း စတဲ့ ဘလြတ္ ရႊတ္တ ေျပာတတ္သည့္ သူမ်ား ပါမည္ကို စိုးရိမ္သည္။သူသန္ေျပာင္းလ်င္ နာနာဘာ၀ ဖုတ္တေစၦမ်ားကိုပါ ေျပာင္းခိုင္း ရသည္ ဆို၏။အဆိုပါ နာနာဘာ၀မ်ားကို ရႊတ္တီးရႊတ္ေနာက္ သြားမစၾကေစခ်င္။
ဒုတိယႏွစ္စာေမးပဲြေျဖၿပီးေတာ့ ပထမႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္း တက္ဖို႔ ေက်ာင္းစားရိတ္႐ွာရန္ ရြာကိုမျပန္ႏိုင္ေတာ့ပဲ မနၱေလးကေန ႐ိုး႐ိုးတန္းကေန အထူးအျမန္ရထား စိ္းၿပီး မိုးေကာင္းကိုလာ ခဲ့ရ သည္။စတိုင္ပင္ရတဲ့ေငြကေလးထုတ္ၿပီး လမ္းစားရိတ္လုပ္လာ ရသျဖင့္ အထက္တန္းလည္း ေရာင္လို႔မ်ွမလွည့္ႏိုင္။မိုးေကာင္းကေန ကားမိုင္းကို ကားစီးၿပီး ကားမိုင္းကေန ဖားကန္႔ကို ေျခတိုေအာင္ ေလ်ာက္ရေတာသည္။ဖားကန္႔ေရာက္ေတာ့ မ႐ွီကေထာင္႐ွိ အမမ်ား႐ွိရာအသြား ဦးေလးျဖစ္သူ ဦးသန္းေအာင္ လက္သမားလုပ္ေနသည့္ အိမ္ေဘးက ျဖတ္သြားရသည္။သူကား အေမ့ေမာင္ တစ္၀မ္းကြဲပင္။ငါ့တူ လက္သမား လုပ္မွာဆို ဦးေလးဆီ ၀င္လုပ္စမ္းပါ ဦးေလး လူလိုေနလို့တဲ့။ဦးေလး က်ဳပ္က သံုးလေလာက္အခ်ိန္ရတာ သံုးလလ့ံုး အလုပ္မျပတ္ရင္ လုပ္မယ္ ဆိုၿပီး ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူတို႔ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ျပည္တိုင္းေက်ာ္ လဘက္ရည္ဆိုင္အသစ္ ေဆာက္ရာကို ၀င္လုပ္ရေတာ့သည္။
ဦးေလးမွာ အလုပ္ကလည္း အဆင္ေျပေတာ့ ဂ်စ္ကားေလးတစ္စီး ေထာင္ထားၿပီး လိုင္းေျပးေနေသးသည္။ကားဆရာက ကိုတူး။စပယ္ယာက သူ႔တို႔ ကန္ကေလးကုန္းရြာသား မမဲညိဳသား တင္ထြန္း။ဘယ္ေတာ့မွ စကား အတည္မေျပာေခ်။ေျပာင္ဖို႔ ပ်က္ဖို႔သာ နားလည္၏။ေျခလက္ကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အၿငိမ္မေန။ကျမင္းလြန္း လွသည္။ေမ်ာက္ႏွင့္စပ္ေမြးေလေရာ့သဘား အသိ။က်ႏုပ္တို႔မွာ ဖားကန္႔ဘက္ လက္သမားလုပ္လ်င္ မ႐ွီကေထာင္ဘက္ကို ဦးေလးပိုင္ ေလွကေလးေလွာ္ၿပီး ကူးရသည္။ျမစ္႐ိုးဘက္မွ
အကိုႀကီးတစ္ေယာက္ သင္ေပးသျဖင့္ က်ႏုပ္လည္း ထိုအခါ
ၾကမွ ေလွေလွာ္တတ္ေတာ့သည္။အဆိုပါ တင္ထြန္းမွာ ေလွေပၚေရာက္လ်င္ ေလွကို လူးေအာင္ ကျမင္းသည္။သို႔ႏွင့္ က်ႏုပ္မွာ သူ႔ကို အျမဲတန္း ေလွေပၚမွ ေမာင္းခ်ခဲ့ရသည္။
တစ္ေန႔တြင္ က်ႏုပ္ ေလာပန္းတစ္ဦးအိမ္ေဆာက္ရာမွ ေရခဲေရႏွင့္ ဘာသြားစားမိသည္မသိ။ေသြး၀မ္းကိုက္ေတာ့သည္။အဆိုပါေရာဂါကား အင္မတန္ဆိုးသည္။၀မ္းသြားလ်င္ ေသြးပါလာသည္။အခု အိမ္သာကထြက္ အခုျပန္၀င္ေျပးရျပန္သည္။သို႔ႏွင့္ အဆိုပါ တင္ထြန္းက ဘိန္းခန္းသိသည္ဆိူသျဖင့္ ဘိန္းနည္းနည္း ၀ယ္ေပးရန္ ပိုက္ဆံ၂၀၀ေပးလိုက္သည္။ခနေနေတာ့ ဘိန္းခန္းက ယူဘာသည္ဆိုေသာ အလံုးအား က်နုပ္အား ေပးသည္။သို႔ႏွင့္ ၾကက္သြန္ျဖဴဥထဲ အုဲဒါေလးနည္းနည္းထည့္ မီးကင္ၿပီး မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ေသြး၀မ္းကား မရပ္။ေသခ်ာၿပီ။သည္ေကာင္ ေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံ ဂ်င္ထိုးၿပီး မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြ ယူလာၿပီး ေပးသည္။ေန႔လည္ပိုင္းမွ အိမ္႐ွင္ေလာပန္းမွ ဟို အလုပ္ျမန္ျမန္ သြက္သြက္လုပ္တတ္တဲ့ေကာင္ေလးက ဘာလို႔ မလာတာလဲ ေမးျမန္းရာမွ သိသြားၿပီး သူ႐ူေနသည့္ ဘိန္းနည္းနည္းေပးၿပီး ၾကက္သြန္ျဖဴဥနဲ႔ စားခိုင္းသည္။ထိုအခါၾကမွ ေသြး၀မ္းလည္း ရပ္ေခ်ေတာ့သည္။
သို႔ကလို လက္သမားလုပ္ေနရာ ႏွစ္လခန္႔ၾကာေသာ္ ဦးေလးႏွင့္ သူ႔လက္ေထာက္က ရြာခန ျပန္သြားၾကသည္လက္သမားအဖဲြ႔၌ လူႀကီးဆို၍ က်ႏုပ္သာ ႐ွိေတာ့သည္။တစ္ေန႔တြင္ ဦးေလး၏ ဂ်စ္ကားအား ဆန္းႂကြယ္ရြာမွ သင္းခ်ိဳင္ေျပာင္းရန္အတြက္ ေခ်ာေခၚသြားသည္။သင္းခ်ိဳင္းကုန္းေရာက္ေတာ့ အႏွီေမာင္တင္ထြန္းက ဘလြတ္ရႊတ္တ ေလ်ာက္ေျပာသည္။
ဟိုေကာင္ေတြက ကားေနာက္ကတက္ ဟိုေကာင္ေတြက ဟိုဘက္နည္းနည္း တိုးၾက။ဟိုတစ္ေန႔ကမွ ေသတဲ့ ဟိုဆရာမကေလးက ငါ့ေဘး ေ႐ွ႕ခန္းလာ ထိုင္ ဆိုၿပီး ေလ်ွာက္ေျပာခဲ့သည္ ဆို၏။သို႔ကလို သင္းခ်ိဳင္းကုန္း ေရႊ႔ၿပီးေသာ္ ကားဆရာေမာင္တူးႏွင္ စပယ္ယာ အႏွီေမာင္တင္ထြန္းတို႔ ေန၀င္ၿပီးစ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။သူတို႔ေရာက္ၿပီး ဘာမၾကာပင္ အႏွီ ေမာင္တင္ထြန္းက ထေဖာက္ေတာ့သည္။
ဟာ ကယ္ၾကပါဦး ျဖဴျဖဴႀကီး ငါ့ဆီလာေနၿပီ။ဟာ လုပ္ၾကပါဥိ္းႏွင္ ေျပာင္းဆန္ေနေတာ့သည္။ခက္ေခ်ၿပီ။က်ႏုပ္တို႔လည္း ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ။သူ႔ကိုသာ ခ်ဳပ္ကိုင္ ဖိထားရသည္။ၾကာလ်င္ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆိုၿပီး က်ႏုပ္လည္း လက္သမားလုပ္သည့္အိမ္က ျပည္တိုင္းေက်ာ္ လဘက္ရည္ဆိုင္ပိုင္႐ွင္ ဦးေအာင္လိႈင္ဆီ တန္းေျပးရသည္။သူကား ဘုန္းႀကီးလူထြက္ ေဗဒင္ယၾကာႏိုင္သည္။သူ႔ဆီေရာက္ေတာ့ ဆရာႀကိ္း အဲသည္လိုျဖစ္ေနတယ္ ကယ္ပါဥိ္း ဆိုေတာ့ ေရမန္းကေလးနဲ႔ ပရိတ္ႀကိဳးကေလး ေပးလိုက္သည္။က်ႏုပ္လည္း ေမာင္တင္ထြန္း႐ွိရာ အျမန္ျပန္ေျပးၿပီး ေရမန္းႏွင္ ျဖန္း ေရမန္းတိုက္ ပရိတ္ႀကိဳး စြပ္ေပးလိုက္မွ အႏွိေမာင္တင္ထြန္း ၿငိမ္သြားေတာ့သည္။ဤကား သင္းခ်ိဳင္းေျပာင္းေရႊ႔သည့္အခါက ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ က်ႏုပ္၏ ကိုယ္ေတြ႔ပင္။
ရြာသူရြာသားမ်ား စည္းမေဖာက္ၾကေစခ်င္။ဘလြတ္ရႊတ္တ ေနာက္ေျပာင္မေျပာၾကေစခ်င္။
