လြမ္းမိပါ၏ ေနာင္ကိုက္ေတာ္
ကိုးတန္းေအင္ေသာ္ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းလခ တစ္လ ၂၅ က်ပ္ ေပးရ မည္ျဖစ္၍ ေရႊက်င္လိုက္ သြားရာ ငွက္ဖ်ားႏွိပ္စက္သျဖင့္ ေဆးရံု ႏွစ္ခါ ျပန္တက္ရ၏။ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ ေနေသာ္လည္း ေဆးရံုက မဆင္းရ ေသး။ ထိုႏွစ္က ေက်ာင္းႏွစ္လေက်ာ္ ေနာက္က်မွ တက္ရ၏။ ဆယ္တန္း လည္းက်ေလ၏။ေနာက္တစ္ႏွစ္ျပန္ တက္စတြင္ အေရး အခင္းျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာင္းအားလံုး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ပိတ္ခံရျပန္၏။သို႔ႏွင့္ က်ႏုပ္လည္း မိုးေကာင္းျမိဳ႕သို႔ စတင္ေရာက္ရွိ သြားေတာ့သည္။မိုးေကာင္းေရာက္ေသာ္ အစ၌ ေစ်းကုန္းရပ္၌ ေနရ၏။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေနာင္ကိုက္ေတာ္ ရပ္ကြက္ ဦးခင္ေအာင္+ေဒၚေထြးၾကည္ တို႕ အိမ္မွာ အိမ္ေစာင့္ရင္း ေနရ၏။ မိုးေကာင္းျမိဳ႕ ေနခဲ႕ရသည့္ ေလးငါးႏွစ္ကာလတြင္ ေနာင္ကိုက္ေတာ္၌ သာ ေနထိုင္ခဲ႕ရသည္။
က်ႏုပ္ကား တန္႕ဆည္မွာ ေမြးေသာ္ ျငားလည္း မိုးေကာင္းမွာ ၾကီးျပင္း ရသည္ဟု ဆိုရေခ်မည္။ မိုးေကာင္း တစ္ျမိဳ႕လံုး လွည့္ပတ္၍ လက္သမား လုပ္ခဲ႕ရ၏။က်ႏုပ္မွာ အလုပ္မခိုကပ္ သျဖင့္ အိမ္ရွင္တိုင္းက သေဘာက် ၾက၏။အိမ္ရွင္မ်ား သေဘာက်ေသာ္ လည္း ပတ္ဝန္းက်င္ကား အေတာ္ နားျငီးေပမည္။တံြ႕ေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းကို ခုနစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား ေအာ္ဆိုတတ္ေသာေၾကာင္႔တည္း။
သို႕ကလို မိုးေကာင္း၌ လက္သမား ႏွစ္ရွည္လမ်ား လုပ္ေသာ္ျငား ပိုက္ဆံက မစုမိေခ်။ မိုးေကာင္း စေရာက္ေရာက္ခ်င္း တစ္ရက္ ၁၂ က်ပ္ရ၏။မိုးေကာင္းေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ တစ္ရက္ ၈၅က်ပ္ရ၏။ ေနာက္ဆံုး မိုးေကာင္း၌ ဆက္ေနလ်င္ က်ႏုပ္ တက္ခ်င္သည့္ တကၠသိုလ္ တက္ႏိုင္ဖို႕ လမ္းမျမင္သျဖင့္ ဖားကန္႕ သို႕ ဒုတိယ အၾကိမ္ ထြက္သြားရ ေခ်ေတာ့သည္။ ဤအၾကိမ္သည္ အေတာ္ဆိုး၏။ ပိုက္ဆံလမ္းစားရိတ္ မရွိသျဖင့္ မိုးေကာင္းကေန ဖားကန္႔ထိ ေျခလ်င္ ေလ်ာက္ခဲ႕ရ၏။လမ္းတြင္ သုံုးည အိပ္ရ၏။ထိုအခ်ိန္မွစ၍ မိုးေကာင္း သည္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ သာ ရွိေတာ့၏။
လြမ္းမိပါ၏ ယဥ္စီနီမာရံု။ဖူးခ်င္ပါေသးသည္ ေရႊသာေလ်ာင္း ဘုရား။သတိယေနပါသည္ ေစ်းကုန္းရပ္က ဂရိတ္စာေပ။ ျမင္ေယာင္မိပါေသးသည္ က်ြန္းေတာ တံတားေပၚက ဂ်ပန္ေခတ္က စက္ေသနတ္ က်ည္ဆံ ရာမ်ား။နန့္ရင္းရပ္ အေရွ႔ရပ္။ရြာသစ္ ဖိုးခ်စ္ကုန္း နတ္ၾကီးကုန္း အိုးကုန္း။
ဘူတာရြာနားက တံတား ေကအိုင္ေအ မိုင္းလာခြဲတာလည္း မွတ္မိပါေသး၏။ ေစ်းကုန္းရပ္က ဗီြဒီယိုမွာ ပ်ဥ္မငုတ္တို ဇာတ္လမ္းေလး ၾကည့္ေကာင္းေန တုန္း ေပၚတဆြဲလို႕ ထြက္ေျပးခဲ႕ေတာ့ ေနာင္ကိုက္ေတာ္ကို ဘယ္လိုျပန္ ေရာက္လာမွန္းေတာင္ မသိ ေခြးေျပး ဝက္ေျပး ေျပးခဲ႕ ရတာ လည္း သတိယမိပါ၏။အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမ်ွာ့ အေကာင္ သံုးေလးဆယ္ တြယ္လာ တာကိုလည္း သတိယမိပါ၏။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါတက္ရသည့္ ေဝပုလႅ ေတာင္ကိုလည္း သတိယပါ၏။ နန္႕ရင္းေခ်ာင္း မိုးေကာင္းေခ်ာင္းကို သတိယမိ၏။
တကၠသိုလ္တက္ဖို႕ ေလ်ာက္လ႔ႊာတင္ ရန္ ဖားန္႕မွ ျပန္အလာ ေယာက္ဖ လုပ္သူက သူ႕အေၾကြး ၁၉၀၀ မေပးသျဖင့္ ရဲတိုင္ေတာင္းရာ ရထားထြက္ခါနီး ရဲႏွစ္ေယာက္လာျပီး လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ႕ရတာလည္း နာက်ည္းစြာ သတိယမိပါ၏။ဘဝ၏ အရသာသည္ကား ခါးသီးလွေခ် တကား။က်ႏုပ္ႏွင့္ လုပ္ခတူသူ အင္ပင္အိုင္ရြာမွ ဝင္းျမင့္ႏွင့္ လုပ္အားခ ၈၅ က်ပ္ျခင္း တူေသာ္ ္ျငားလည္း က်ႏုပ္ ၄ခုျပီးမွ သူ တစ္ခုေတာင္ မျပီးေသးတာလည္း သတိယမိပါ၏။ဤမွ်ေလာက္ လုပ္ကိုင္ေပးခဲ႕ရသည္ကို မေထာက္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ထက္ တစ္ရက္ ၅က်ပ္မ်ွ ပိုေပးဦးေတာ့ သူ႕ေငြ ၁၉၀၀ သည္ ၃ႏွစ္ေက်ာ္ ရြာမျပန္ပဲ မခိုမကပ္ လုပ္ေပးရသည္ႏွင့္ စာေသာ္ ဘာမွ် ေျပာပေလာက္သည္မဟုတ္ေခ်။သို႔ႏွင့္ က်ႏုပ္လည္း ထိုစဥ္က အိပ္ကပ္ထဲ ၃၀၀၀၀ ေက်ာ္ရွိသည္ကို မေပးခဲ႕ေခ်။
သို႕ျဖစ္၍ ရဲတိုင္ေတာင္းခံရသည္။
ဦးခင္ေအာင္ ေဒၚေထြးၾကည္မိသားစု ကိုလည္း သတိယပါ၏။ဦးလွေရႊ ေဒၚခ်စ္ပု ေက်ာ္မိုးထက္ အားမီးတို႕ မိသားစုကိုလည္း သတိယပါ၏။ အန္တီညြန္႕ မျဖဴျပာ တို႕ကိုလည္း သတိယပါ၏။
ဘာပဲေျပာေျပာေလ ခဏတျဖဳတ္ ခိုလွဳံခြင့္ ေပးခဲ႕တဲ႕ မိုးေကာင္းကို ေက်းဇူးတင္၏။ျပန္ေရာက္ဖို႕ကား အိပ္မက္ပမာမ်ွသာ။
က်ႏုပ္ကား တန္႕ဆည္မွာ ေမြးေသာ္ ျငားလည္း မိုးေကာင္းမွာ ၾကီးျပင္း ရသည္ဟု ဆိုရေခ်မည္။ မိုးေကာင္း တစ္ျမိဳ႕လံုး လွည့္ပတ္၍ လက္သမား လုပ္ခဲ႕ရ၏။က်ႏုပ္မွာ အလုပ္မခိုကပ္ သျဖင့္ အိမ္ရွင္တိုင္းက သေဘာက် ၾက၏။အိမ္ရွင္မ်ား သေဘာက်ေသာ္ လည္း ပတ္ဝန္းက်င္ကား အေတာ္ နားျငီးေပမည္။တံြ႕ေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းကို ခုနစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား ေအာ္ဆိုတတ္ေသာေၾကာင္႔တည္း။
သို႕ကလို မိုးေကာင္း၌ လက္သမား ႏွစ္ရွည္လမ်ား လုပ္ေသာ္ျငား ပိုက္ဆံက မစုမိေခ်။ မိုးေကာင္း စေရာက္ေရာက္ခ်င္း တစ္ရက္ ၁၂ က်ပ္ရ၏။မိုးေကာင္းေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ တစ္ရက္ ၈၅က်ပ္ရ၏။ ေနာက္ဆံုး မိုးေကာင္း၌ ဆက္ေနလ်င္ က်ႏုပ္ တက္ခ်င္သည့္ တကၠသိုလ္ တက္ႏိုင္ဖို႕ လမ္းမျမင္သျဖင့္ ဖားကန္႕ သို႕ ဒုတိယ အၾကိမ္ ထြက္သြားရ ေခ်ေတာ့သည္။ ဤအၾကိမ္သည္ အေတာ္ဆိုး၏။ ပိုက္ဆံလမ္းစားရိတ္ မရွိသျဖင့္ မိုးေကာင္းကေန ဖားကန္႔ထိ ေျခလ်င္ ေလ်ာက္ခဲ႕ရ၏။လမ္းတြင္ သုံုးည အိပ္ရ၏။ထိုအခ်ိန္မွစ၍ မိုးေကာင္း သည္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ သာ ရွိေတာ့၏။
လြမ္းမိပါ၏ ယဥ္စီနီမာရံု။ဖူးခ်င္ပါေသးသည္ ေရႊသာေလ်ာင္း ဘုရား။သတိယေနပါသည္ ေစ်းကုန္းရပ္က ဂရိတ္စာေပ။ ျမင္ေယာင္မိပါေသးသည္ က်ြန္းေတာ တံတားေပၚက ဂ်ပန္ေခတ္က စက္ေသနတ္ က်ည္ဆံ ရာမ်ား။နန့္ရင္းရပ္ အေရွ႔ရပ္။ရြာသစ္ ဖိုးခ်စ္ကုန္း နတ္ၾကီးကုန္း အိုးကုန္း။
ဘူတာရြာနားက တံတား ေကအိုင္ေအ မိုင္းလာခြဲတာလည္း မွတ္မိပါေသး၏။ ေစ်းကုန္းရပ္က ဗီြဒီယိုမွာ ပ်ဥ္မငုတ္တို ဇာတ္လမ္းေလး ၾကည့္ေကာင္းေန တုန္း ေပၚတဆြဲလို႕ ထြက္ေျပးခဲ႕ေတာ့ ေနာင္ကိုက္ေတာ္ကို ဘယ္လိုျပန္ ေရာက္လာမွန္းေတာင္ မသိ ေခြးေျပး ဝက္ေျပး ေျပးခဲ႕ ရတာ လည္း သတိယမိပါ၏။အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမ်ွာ့ အေကာင္ သံုးေလးဆယ္ တြယ္လာ တာကိုလည္း သတိယမိပါ၏။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါတက္ရသည့္ ေဝပုလႅ ေတာင္ကိုလည္း သတိယပါ၏။ နန္႕ရင္းေခ်ာင္း မိုးေကာင္းေခ်ာင္းကို သတိယမိ၏။
တကၠသိုလ္တက္ဖို႕ ေလ်ာက္လ႔ႊာတင္ ရန္ ဖားန္႕မွ ျပန္အလာ ေယာက္ဖ လုပ္သူက သူ႕အေၾကြး ၁၉၀၀ မေပးသျဖင့္ ရဲတိုင္ေတာင္းရာ ရထားထြက္ခါနီး ရဲႏွစ္ေယာက္လာျပီး လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ႕ရတာလည္း နာက်ည္းစြာ သတိယမိပါ၏။ဘဝ၏ အရသာသည္ကား ခါးသီးလွေခ် တကား။က်ႏုပ္ႏွင့္ လုပ္ခတူသူ အင္ပင္အိုင္ရြာမွ ဝင္းျမင့္ႏွင့္ လုပ္အားခ ၈၅ က်ပ္ျခင္း တူေသာ္ ္ျငားလည္း က်ႏုပ္ ၄ခုျပီးမွ သူ တစ္ခုေတာင္ မျပီးေသးတာလည္း သတိယမိပါ၏။ဤမွ်ေလာက္ လုပ္ကိုင္ေပးခဲ႕ရသည္ကို မေထာက္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ထက္ တစ္ရက္ ၅က်ပ္မ်ွ ပိုေပးဦးေတာ့ သူ႕ေငြ ၁၉၀၀ သည္ ၃ႏွစ္ေက်ာ္ ရြာမျပန္ပဲ မခိုမကပ္ လုပ္ေပးရသည္ႏွင့္ စာေသာ္ ဘာမွ် ေျပာပေလာက္သည္မဟုတ္ေခ်။သို႔ႏွင့္ က်ႏုပ္လည္း ထိုစဥ္က အိပ္ကပ္ထဲ ၃၀၀၀၀ ေက်ာ္ရွိသည္ကို မေပးခဲ႕ေခ်။
သို႕ျဖစ္၍ ရဲတိုင္ေတာင္းခံရသည္။
ဦးခင္ေအာင္ ေဒၚေထြးၾကည္မိသားစု ကိုလည္း သတိယပါ၏။ဦးလွေရႊ ေဒၚခ်စ္ပု ေက်ာ္မိုးထက္ အားမီးတို႕ မိသားစုကိုလည္း သတိယပါ၏။ အန္တီညြန္႕ မျဖဴျပာ တို႕ကိုလည္း သတိယပါ၏။
ဘာပဲေျပာေျပာေလ ခဏတျဖဳတ္ ခိုလွဳံခြင့္ ေပးခဲ႕တဲ႕ မိုးေကာင္းကို ေက်းဇူးတင္၏။ျပန္ေရာက္ဖို႕ကား အိပ္မက္ပမာမ်ွသာ။
ု
No comments:
Post a Comment