ဘံုဘဝမွာ ၾကံဳရပါ (၄)
၁၉၉၂ကုန္ပိုင္း ေလာက္ကေပါ့။ဆရာမိႈင္းလည္း ဘဝတေကြ႕မွာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းစရိတ္ရွာယင္း လံုးခင္းမွာ ကြန္းခိုေနရတဲ႕အခ်ိန္တုန္းကေပါ့။လက္သမားလုပ္တာက တစ္ရက္မွ ၁၈၀ ရတဲ႕အခ်ိန္။စက္ေလွေပၚလုပ္ေတာ့ လံုးခင္းဖားကန္႕ တစ္ေခါက္ေျပး ၂၀၀က်ပ္ရသမို႕ ဆရာမိႈင္းလည္း စက္ေလွစပယ္ယာဘဝမွာ က်င္လည္ေနရသေပါ့။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ စက္ေလွပိုင္ရွင္ရဲ႕ ေမာင္ဝမ္းကြဲ ဦးေအာင္သန္းက။က်ဳပ္တို႕ကေတာ့ စိုင္းလံုလို႕ ေခၚၾကသပ။သူက လက္သမားခ ကုန္မွာစိုးေတာ့ သူ႕အိမ္ကို သူ႕ဖာသာေဆာက္တယ္။ျပဴတင္းေပါ့က္ေတြ ေလွကားေတြၾကေတာ့ မလုပ္တတ္ေတာ့ က်ဳပ္ လုပ္ခိုင္းနဲ႕ ေလးငါးရက္ေလာက္ စက္ေလွေပၚ မလိုက္ပဲ အိမ္ကေလး အစသတ္ေပးလိုက္ရတယ္။က်ဳပ္ကလည္း လက္သမားဆရာဘဝနဲ႕ က်င္လည္ခဲ႕ရေသးသကိုးဗ်။
သည္ စိုင္းလုံေခၚ ဦးေအာင္သန္းက တစ္ညမွာ ကိုက်ာ္ေငြ က်ဳပ္နဲ႕ ခဏေလာက္ လိုက္ခဲ႕စမ္းပါ။သူက ဒီဇယ္ကလည္း ေရာင္းေသးသကိုး။ ဒါနဲ႕ ဥရုေခ်ာင္းထဲက ေလွေပၚကို ဆင္းသြားေရာ။က်ဳပ္လည္း ဘုမသိဘမသိနဲ႕ ေလွဥိးကေန ထိုင္လိုက္သြားတာေပါ့။စကားတစ္လံုးမွ မေျပနဲ႕ေနာ္ လို႕ ဆိုျပီး သူက ေနာက္ကေန ေလွကို ေလွာ္ျပီး ဥရုေခ်ာင္းကို ႏွစ္ျပေလာက္ စုန္လာခဲ႕ၾကတယ္။ေခ်ာင္းေကြ႕နးေရာက္ေတာ့ အေရွ႕ဘက္ကမ္းကို တိတ္တိတ္ကေလး ေလွာ္လာခဲ႕ၾကတယ္။ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ ကမ္းေပၚကလူက ေဆးလိပ္မီးကေလး ေသာက္ျပတယ္။စိုင္းလံုလည္း ေလွကို အဲသည္ နား ထိုးစိုက္လိုက္တယ္။ျပီးေတာ့ ဒီဇယ္ပံုးေတြကို ေလွေပၚကို ျပာရိျပာယာ တင္ျပီး သည္လဘက္ကမ္ ျမန္ျမန္ ျပန္ေလွာ္ေျပး လာခဲ႕ၾကတယ္။အစိုးရ ေက်ာက္စိမ္းရံုးက ဝန္ထမ္းေတြ ဒီဇယ္ခိုးေရာင္းတာတဲ႕ဗ်ာ။က်ဳပ္တို႕ ေလွရပ္တဲ႕ေနရာက ေက်ာက္စိမ္းရံုးတည့္တည့္။အဲသည္ေနရာနဲ႕ မလွမ္းမပမ္းမွာ စစ္တပ္က လံုျခံဳေရးကင္း။ဘုရား ဘုရား။အသံၾကားလို႔ ေသနတ္နဲ႕ လွမ္းပစ္လိုက္မွျဖင့္ ခက္ေခ်ဦးမည္။ သူတို႕တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဒီဇယ္ခိုးေရာင္းတာရယ္ စိုင္းလံု အေခ်ာင္ဝယ္ခ်င္တာရယ္နဲ႕ က်ဳပ္ ၾကားထဲက ဘုမသိဘမသိ ေသနတ္နဲ႕ အပစ္မခံရတာပဲ ကံေကာင္းလို႔ ဆိုရမည္။သူတို႕ကိုလည္း ႏႈတ္ပိတ္ျပီးသား ေနမွာပါေလ။ပထမႏွစ္မတက္ခင္ ၃လေလာက္အလိုက ဥရုေခ်ာင္းထဲ ည ကိုးနာရီေလာက္ ဘဝတစ္ေကြ႕ ၾကံဳခဲ႕ရတဲ႕ အေၾကာင္းေပါ့ေလ။ု
အဲသည္အခ်ိန္မွာ စက္ေလွပိုင္ရွင္ရဲ႕ ေမာင္ဝမ္းကြဲ ဦးေအာင္သန္းက။က်ဳပ္တို႕ကေတာ့ စိုင္းလံုလို႕ ေခၚၾကသပ။သူက လက္သမားခ ကုန္မွာစိုးေတာ့ သူ႕အိမ္ကို သူ႕ဖာသာေဆာက္တယ္။ျပဴတင္းေပါ့က္ေတြ ေလွကားေတြၾကေတာ့ မလုပ္တတ္ေတာ့ က်ဳပ္ လုပ္ခိုင္းနဲ႕ ေလးငါးရက္ေလာက္ စက္ေလွေပၚ မလိုက္ပဲ အိမ္ကေလး အစသတ္ေပးလိုက္ရတယ္။က်ဳပ္ကလည္း လက္သမားဆရာဘဝနဲ႕ က်င္လည္ခဲ႕ရေသးသကိုးဗ်။
သည္ စိုင္းလုံေခၚ ဦးေအာင္သန္းက တစ္ညမွာ ကိုက်ာ္ေငြ က်ဳပ္နဲ႕ ခဏေလာက္ လိုက္ခဲ႕စမ္းပါ။သူက ဒီဇယ္ကလည္း ေရာင္းေသးသကိုး။ ဒါနဲ႕ ဥရုေခ်ာင္းထဲက ေလွေပၚကို ဆင္းသြားေရာ။က်ဳပ္လည္း ဘုမသိဘမသိနဲ႕ ေလွဥိးကေန ထိုင္လိုက္သြားတာေပါ့။စကားတစ္လံုးမွ မေျပနဲ႕ေနာ္ လို႕ ဆိုျပီး သူက ေနာက္ကေန ေလွကို ေလွာ္ျပီး ဥရုေခ်ာင္းကို ႏွစ္ျပေလာက္ စုန္လာခဲ႕ၾကတယ္။ေခ်ာင္းေကြ႕နးေရာက္ေတာ့ အေရွ႕ဘက္ကမ္းကို တိတ္တိတ္ကေလး ေလွာ္လာခဲ႕ၾကတယ္။ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ ကမ္းေပၚကလူက ေဆးလိပ္မီးကေလး ေသာက္ျပတယ္။စိုင္းလံုလည္း ေလွကို အဲသည္ နား ထိုးစိုက္လိုက္တယ္။ျပီးေတာ့ ဒီဇယ္ပံုးေတြကို ေလွေပၚကို ျပာရိျပာယာ တင္ျပီး သည္လဘက္ကမ္ ျမန္ျမန္ ျပန္ေလွာ္ေျပး လာခဲ႕ၾကတယ္။အစိုးရ ေက်ာက္စိမ္းရံုးက ဝန္ထမ္းေတြ ဒီဇယ္ခိုးေရာင္းတာတဲ႕ဗ်ာ။က်ဳပ္တို႕ ေလွရပ္တဲ႕ေနရာက ေက်ာက္စိမ္းရံုးတည့္တည့္။အဲသည္ေနရာနဲ႕ မလွမ္းမပမ္းမွာ စစ္တပ္က လံုျခံဳေရးကင္း။ဘုရား ဘုရား။အသံၾကားလို႔ ေသနတ္နဲ႕ လွမ္းပစ္လိုက္မွျဖင့္ ခက္ေခ်ဦးမည္။ သူတို႕တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဒီဇယ္ခိုးေရာင္းတာရယ္ စိုင္းလံု အေခ်ာင္ဝယ္ခ်င္တာရယ္နဲ႕ က်ဳပ္ ၾကားထဲက ဘုမသိဘမသိ ေသနတ္နဲ႕ အပစ္မခံရတာပဲ ကံေကာင္းလို႔ ဆိုရမည္။သူတို႕ကိုလည္း ႏႈတ္ပိတ္ျပီးသား ေနမွာပါေလ။ပထမႏွစ္မတက္ခင္ ၃လေလာက္အလိုက ဥရုေခ်ာင္းထဲ ည ကိုးနာရီေလာက္ ဘဝတစ္ေကြ႕ ၾကံဳခဲ႕ရတဲ႕ အေၾကာင္းေပါ့ေလ။ု
No comments:
Post a Comment