ျပံဳးေတာ္မူ(၂၂)

အခုလို မိုးရာသီ ေစ်းထဲက အင္ဥေတြျမင္ေတာ့ ကန္ကေလးကုန္းရြာက ဦးညိမ္းနဲ႔ သူ႔အမ်ိဳးသမီး ေဒၚမိရင္ကို သြားသတိယမိတယ္။
သူတို႔လင္မယားက ရြာမွာမေနပဲ စည္ပတုန္းေခ်ာင္းေျမာက္ဘက္က ေတာထဲမွာပဲ ေႏြမိုးေဆာင္း ေနၾကတယ္။တစ္ေန႔ေတာ့ ေဒၚမိရင္က အင္ဥေတြြ ေပါက္တယ္ဆိုလို႔ အင္ဥ႐ွာ ထြက္လာတယ္။ေ၀းေ၀းသြား႐ွာစရာ မလိုပါဘူး။သူ႔ယာေတာ ေျမာက္ဘက္ေတာထဲ ထြက္႐ွာ႐ုံပါပဲ။ဒါေပမယ့္ အင္ဥတို႔ မိႈတို႔႔ ႐ွာတယ္ဆိုတာ အင္ပင္ေတြေအာက္ ျခံုပုတ္ေတြေအာက္ တငံု႔စိုက္စိုက္ လိုက္႐ွာရတာဆိုေတာ့ မ်က္စိအင္မတန္ လည္တတ္တာကိုး။ေဒၚမိရင္လည္း အင္ဥေတြက ေတာ္ေတာ္ေတြ႕ေတာ့ ေလာဘေဇာနဲ႔ ေခါင္းတငံု႔ငံု႔နဲ႔ ႐ွာလိုက္တာ မ်က္စိလည္သြားပါေလေရာဗ်ိဳး။ဒါနဲ႔ ရမ္းသန္းၿပီး လာလိုက္တာ သူ႔တဲနား ေရာက္သြားေရာဗ်ား။သူ႔ေယာက်္ား ဦးညိမ္းက တဲထဲမွာ ေလ်ွာ္သပ္ေနတာ။ေဒၚမိရင္ကလည္း သူ႔တဲနား သူျပန္ေရာက္ေနတာကို မ်က္စိလည္က မေျပဘူး။ဒါနဲ႔ ဟိုတဲထဲက လူႀကီးကို လမ္းေမးၿပီးျပန္မွပဲဆိုၿပီး သူ႔ေယာက်္ားႀကီးကို ဗ်ိဳး ဦးေလးႀကီး ကန္ကေလးကုန္းက ဦးညိမ္းေတာက ဘယ္ကေန သြားရတာတံုး တဲ့။ဦးညိမ္းကလည္း မိန္းမလုပ္တဲသူက သူ႔ကို ဦးေလးႀကီးလာေခၚ တဲနားျပန္ေရာက္ေနတာကို လမ္းေမးေတာ့့ ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ ဟဲ့ ေသနာမႀကီး အဲဒီလမ္းအတိုင္း ဆင္းသြားဟဲ့ တဲ့။ ဒါလည္း ေဒၚမိရင္ သူ႔ေယာက်္ားအသံကို မမွတ္မိေသးဘူး။သူေျပာတဲ့ လမ္းအတိုင္း ဆင္းသြားလိုက္တယ္။ေခ်ာင္းထဲေရာက္ေတာ့မွ ဒီလမ္းကလည္း ငါ့ေတာသြားတဲ့လမ္းနဲ႔တူလိုက္တာ ဒီေရတြင္းကလည္း ငါ့ေရတြင္းနဲ႔တူလိုက္တာဆိုၿပီး လမ္းအတိုင္းျပန္တက္လာမွ သူ႔တဲသူ ျပန္မွတ္မိသတဲ့။မ်က္စိလည္ပံုမ်ားေတာ့ သူ႔ေယာက်္ားသူေတာင္ မမွတ္မိဘူးတဲ့ေလ။