ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘ၀
အမွတ္တရမ်ား (၆)
က်ႏုပ္တို႔
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားမ်ားကား အဖိတ္ဥပုသ္ ေက်ာင္းအားရက္မ်ားတြင္ ကႏုတံ သပ္ရေသး၏။ ကႏုတံဆိုသည္မွာ
ဘုန္းေတာ္ႀကီး ကုဋီ တက္ၿပီးလ်င္ အီးကုန္းေသာ တုတ္ေခ်ာင္းကို
ေခၚသည္။ဘုန္းေတာ္ႀကီးတို႔၏
အိမ္သာကို ကုဋီဟု ေခၚရသည္။ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား အိမ္သာတက္သည္ကို ကုဋီတက္သည္၊အေပါ့သြားသည္ကို က်င္ငယ္အိမ္ တက္သည္ဟု ေခၚရသည္။ က်ႏုပ္တို႔ ငယ္စဥ္က ေရေလာင္းအိမ္သာမ်ား မ႐ွိေသးေခ်။သို႔ျဖစ္၍ ဘုန္းႀကီးမ်ား ကုဋီ တက္ၿပီးေသာ္ ကႏုတံဟုေခၚေသာ တုတ္ေခ်ာင္းျျဖင့္ အညစ္အေၾကး သုတ္သင္ၾကကုန္၏။ က်ႏုပ္တို႔တစ္ေတြလည္း အုန္းလက္ကို တစ္ေပခန္႔ျဖတ္၍ ခဲြစိတ္ကာ သံုးမတ္လံုး ငါးမူးလံုးခန္႔ တုတ္လံုးေလးမ်ားရေအာင္ ဒါးျဖင့္ ေခ်ာၾကသပ္ၾကရကုန္၏။ ယင္းတုတ္လံုး ကေလးမ်ားကို ကႏုတံဟုေခၚသည္။ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္လ်င္ အေခ်ာင္း၅၀ခန္႔ ၿပိ္းေအာင္ သပ္ၾကရ၏။ တစ္ခါတြင္ က်ႏုပ္တို႔ ကႏုတံံသပ္ေနစဥ္ ေက်ာ္ဆန္းမွ ငါတို႔ ဘုန္းႀကိ္း ငါတို႔ ခဏခဏ႐ိုက္တယ္ကြ။သူ႔ငယ္ပါ ကႏုတံ ႐ွေအာင္ ငါတို႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး သပ္ၾကရေအာင္ ဟု အၾကံျပဳုရာ
ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ ေနာက္မွ ေရာက္ေနသည္ႏွင့္ ၾကားသြားရာ အႏွီေမာင္ေက်ာ္ဆန္းလည္း အ႐ိုက္ခံရေလ၏။
(လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႔က ဆြဇ္ဇာလန္ဧည့္သည္ (၁၇)ေယာက္ႏွင့္ နမ့္ဆန္မွ သီေပါသို႔ ေျခလ်င္ေလ်ာက္ၾကရာ လမ္းတြင္ ပေလာင္ဘုန္းႂကီးေကိာင္းတစ္ခု၌ ကိုရင္ငယ္မ်ား ၀ါးလံုးကိုျဖတ္၍ ကႏုတံသပ္ေနသည္ကို ေတြ႔သျဖင့္ ကိုယ္တိုင္၀င္သပ္ာကာ ငယ္ဘ၀ကို ႐ွင္းျပခဲ့ရေသးသည္။)ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ အင္မတန္ ႐ိုက္၏။ထစ္ခနဲ႐ွိ ႐ိုက္ဖို႔ရာသာေခ်ာင္းေနေတာ့၏။အခါတစ္ပါးေသာ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ျခားရြာသို႔ အာဂႏၱဳႂကြသြားရာ က်ႏုပ္တို႔လည္း သည္ေလာက္႐ိုက္လွတဲ့ ဘုန္းႀကီး မွတ္သြားေအာင္ဆိုၿပီး သူထိုင္ေနၾက ပက္လက္ကုလားထိုင္မွ တုတိေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းကို ျဖဳတ္ထားလိုက္၏။ ဘုန္းႀကီးလည္း ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေမာေမာပန္းပန္းျဖင့္ ကုလားထိုင္႐ွိရာသြား၍ ထိုင္ေလေတာ့၏။ က်ႏုပ္တို႔လည္း အေပါက္မွ မသိမသာ ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကေလရာ ၀ုန္းကနဲ ျမည္သံၾကားၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးလည္း ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း တစ္တီတူးေထာင္ေန၏။ ေခါင္းကိုလည္းၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ေဆာင့္မိဟန္တူ၏။
ဖြားဘက္ေတာ္ေတြလည္း ေပၚကုန္၏။ ေကာင္းေလစြ။ ေကာင္းေလစြ။ က်ႏုပ္တို႔လည္း စိတ္ထဲမွ က်ိတ္၍ ၀မ္းသာၾက ကုန္၏။ က်ႏုပ္တို႔ ၀မ္းသာမႈကား ခဏတာမွ်သာ။ဘုန္းႀကီးလည္း လူးလဲထလာၿပီးေသာ္ ဘယ္သူလုပ္တာလဲစစ္ေမး၍ အေျဖမေပၚေသာ္ က်ႏုပ္တို႔အားလံုးအား ႀကိမ္လံုးစာ ေကြၽးေလေတာ့၏။
အိမ္သာကို ကုဋီဟု ေခၚရသည္။ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား အိမ္သာတက္သည္ကို ကုဋီတက္သည္၊အေပါ့သြားသည္ကို က်င္ငယ္အိမ္ တက္သည္ဟု ေခၚရသည္။ က်ႏုပ္တို႔ ငယ္စဥ္က ေရေလာင္းအိမ္သာမ်ား မ႐ွိေသးေခ်။သို႔ျဖစ္၍ ဘုန္းႀကီးမ်ား ကုဋီ တက္ၿပီးေသာ္ ကႏုတံဟုေခၚေသာ တုတ္ေခ်ာင္းျျဖင့္ အညစ္အေၾကး သုတ္သင္ၾကကုန္၏။ က်ႏုပ္တို႔တစ္ေတြလည္း အုန္းလက္ကို တစ္ေပခန္႔ျဖတ္၍ ခဲြစိတ္ကာ သံုးမတ္လံုး ငါးမူးလံုးခန္႔ တုတ္လံုးေလးမ်ားရေအာင္ ဒါးျဖင့္ ေခ်ာၾကသပ္ၾကရကုန္၏။ ယင္းတုတ္လံုး ကေလးမ်ားကို ကႏုတံဟုေခၚသည္။ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္လ်င္ အေခ်ာင္း၅၀ခန္႔ ၿပိ္းေအာင္ သပ္ၾကရ၏။ တစ္ခါတြင္ က်ႏုပ္တို႔ ကႏုတံံသပ္ေနစဥ္ ေက်ာ္ဆန္းမွ ငါတို႔ ဘုန္းႀကိ္း ငါတို႔ ခဏခဏ႐ိုက္တယ္ကြ။သူ႔ငယ္ပါ ကႏုတံ ႐ွေအာင္ ငါတို႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး သပ္ၾကရေအာင္ ဟု အၾကံျပဳုရာ
ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ ေနာက္မွ ေရာက္ေနသည္ႏွင့္ ၾကားသြားရာ အႏွီေမာင္ေက်ာ္ဆန္းလည္း အ႐ိုက္ခံရေလ၏။
(လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႔က ဆြဇ္ဇာလန္ဧည့္သည္ (၁၇)ေယာက္ႏွင့္ နမ့္ဆန္မွ သီေပါသို႔ ေျခလ်င္ေလ်ာက္ၾကရာ လမ္းတြင္ ပေလာင္ဘုန္းႂကီးေကိာင္းတစ္ခု၌ ကိုရင္ငယ္မ်ား ၀ါးလံုးကိုျဖတ္၍ ကႏုတံသပ္ေနသည္ကို ေတြ႔သျဖင့္ ကိုယ္တိုင္၀င္သပ္ာကာ ငယ္ဘ၀ကို ႐ွင္းျပခဲ့ရေသးသည္။)ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ အင္မတန္ ႐ိုက္၏။ထစ္ခနဲ႐ွိ ႐ိုက္ဖို႔ရာသာေခ်ာင္းေနေတာ့၏။အခါတစ္ပါးေသာ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ျခားရြာသို႔ အာဂႏၱဳႂကြသြားရာ က်ႏုပ္တို႔လည္း သည္ေလာက္႐ိုက္လွတဲ့ ဘုန္းႀကီး မွတ္သြားေအာင္ဆိုၿပီး သူထိုင္ေနၾက ပက္လက္ကုလားထိုင္မွ တုတိေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းကို ျဖဳတ္ထားလိုက္၏။ ဘုန္းႀကီးလည္း ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေမာေမာပန္းပန္းျဖင့္ ကုလားထိုင္႐ွိရာသြား၍ ထိုင္ေလေတာ့၏။ က်ႏုပ္တို႔လည္း အေပါက္မွ မသိမသာ ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကေလရာ ၀ုန္းကနဲ ျမည္သံၾကားၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးလည္း ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း တစ္တီတူးေထာင္ေန၏။ ေခါင္းကိုလည္းၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ေဆာင့္မိဟန္တူ၏။
ဖြားဘက္ေတာ္ေတြလည္း ေပၚကုန္၏။ ေကာင္းေလစြ။ ေကာင္းေလစြ။ က်ႏုပ္တို႔လည္း စိတ္ထဲမွ က်ိတ္၍ ၀မ္းသာၾက ကုန္၏။ က်ႏုပ္တို႔ ၀မ္းသာမႈကား ခဏတာမွ်သာ။ဘုန္းႀကီးလည္း လူးလဲထလာၿပီးေသာ္ ဘယ္သူလုပ္တာလဲစစ္ေမး၍ အေျဖမေပၚေသာ္ က်ႏုပ္တို႔အားလံုးအား ႀကိမ္လံုးစာ ေကြၽးေလေတာ့၏။
(ကႏုတံဆို၍ ေျပာရလ်င္ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကိ္းပင္လ်င္ ဦးပဥၥင္းမ်ား
အသံုးျပဳထားေသာ အညစ္အေၾကးေပေနေသာ ကႏုတံမ်ားကို ျပန္လည္အသံုးျပဳႏိုင္ရန္ု
ေဆးေၾကာ၍ ကုသိုလ္ယူတတ္ေသး၏။အာဂပုဂၢိဳလ္ထူမ်ားပင္)
